Hadden eigenlijk rekening gehouden met goed vettig weer; kun je zien wat een weersvoorspelling soms waard is. Op de heenweg nog efkes verreden om dat 't te gezellig was met Spoens in de auto maar evenwel redelijk op tijd daar. Fee stond al te trappelen als een racepaard voor de start dus die hebben we even gekalmeerd met een vaatje duits bier; onszelf natuurlijk ook niet te kort gedaan:-)
Toen 't de volgende dag redelijk weer bleek te zijn waren we er niet rouwig om want Spoens en ook ik waren niet geheel fit en met de nodige twijfels vertrokken en met goed weer is de rit toch een stukje makkelijker dan met echt prutweer. De ceremonie van de inschrijving, keuring, parc fermé en rondje door 't dorp kennen we dus al en ondergingen we lankmoedig. We weten immers wat de beloning is!
Eenmaal vertrokken bleek dat we een zeer homogene ( dit heeft nix met de sexueele voorkeur te maken, voorzover ik weet is Joe de enige in de groep die voorstaander van liefde met gelijk geslacht is) groep vormden.
Enkel door mijn ongeduldige aard werdt de harmonie tweemaal verstoord omdat ik natuurlijk weer op m'n plaat ging terwijl er geen aanlijding voor was. De tweede keer hebben Fee en Joe me moeten redden want anders lag ik nou nog in een diep spoor in de franse ardennen...Eenmaal terug in 't limbokamp werden we verwelkomt door mevrouw Joe die ons met alle liefde voorzag van de kleine maar o zo belangrijke geneugden des levens, bier en vlees. Zou het kunnen dat ze langzaam argwaan begint te krijgen rond de geaardheid van haar echtgenoot omdat deze wel heel nadrukkelijk de nabijheid zocht van onze gastrijder Mario; een uitmuntend jongmens uit belgisch limbabwe met een aansprekend uiterlijk en lange blonde haren?? Het is hoe 't is, we zijn haar dank verschuldigd voor haar diensten en mocht zij een wederdienst verwachten dan weet ik zeker dat zij bij enkelen uit de groep een goede beurt zal maken!!
De couscous daarna werd niet door iedereen gewaardeerd, persoonlijk vondt ik hem ( zeker in kombinatie met een sorry twee flessen rosé ) zeer goed eetbaar. Terug in kamp holland moest dan eerst ( onder het genot van een pintje) de slaapstandjes opnieuw worden besproken, want Spoens had laten doorschemeren dat, als hij weer naast Mich zou moeten slapen hij overwoog om toenadering te zoeken aan Joe. Dit werd door de groep als serieus ervaren en ik werd aangewezen om die nacht als sidestand te fungereren van Mich. Een taak waarom weinigen me zullen benijden.
De volgende zondag hadden we afgesproken om tijdig te vertrekken. We stonden ook zeker bij de eerste honderd aan het hek maar toen zag een van de officials dat mijn kentekenplaat ontbrak.

Ik kan u verzekeren dat een sprintje van de poort tot de verste punt van de parkeerplaats en terug minstens even lastig is als een "blauwe"! Natuurlijk was ik hier niet blij mee maar op zo'n moment moet je je realizeeren dat je van deze mensen afhankelijk bent als je volgend jaar hier weer wilt rijden. Wat heeft 't dan voor nut om al die anderen aan te wijzen die ook geen of een onleesbare plaat hebben? Vondt 't alleen jammer van de energie. M'n maten stonden geduldig op me te wachten; dat zijn ze gewend.
Wat toen volgde was meer dan een endurorijder durft te dromen. Niet in de zin van gigantisch, de hoogste, de snelste, de langste, de zwaarste. Maar gewoon om het plezier van het rijden in de natuur, met vrienden en weg van de stress van alledag. Onderweg hadden we wat tegenslag, lekke band bij Spoens en mijn motor startte wat lastig waardoor ik wat meer heb afgezien dan de bedoeling was:-( Maar gisteravond waren we allemaal thuis met nix dramatischers dan spierpijn ( ik niet és dat natuurlijk!) en dat is toch super. Jammer dat onze voorrijder Matje 500 er niet bij was vanwegen dat zijn apotheek een foutje heefd gemaakt met zijn incontinentiepil, maar volgends Mudder kan die nou alweer afentoe van de plee af. Sterkte!
wat Echt snel maakt is de behoefde om ergens anders te zijn dan daar waar je net bent