De eerste keer dat mijn engelbewaarder in actie moest komen, was toen ik een jaar of 16-17 was. Ik reed toen op een Husqvarna 350 of zoiets op een cross terrein. Ik heb toen, volledig buiten mijn wil, een achterwaartse salto gemaakt met moto en al, maar ik heb hem niet geland... Dat was nog in de periode dat ik van rubber was gemaakt en mijn engelbewaarder HELE grote vleugels had! Er kwamen toen een paar mensen naar mij gelopen omdat ze dachten dat ik, op zijn minst, morsdood was... Ik ben toen gewoon terug opgestapt en ben verder gereden... Een jaar of 2 later is op dezelfde springheuvel mijn broer zijn zwager overleden, hij was toen slechts 12 jaar oud! Hij was ook gevallen en toen hij terug recht stond en zijn helm afzette, kwam er een andere moto aan en die is recht tegen zijn kop geknald. Hij had een schedelbreuk en was bijna onmiddellijk dood. Wij hebben toen onze moto's verkocht en pas ongeveer 30 jaar later heb ik mijn Big aangeschaft. Mijn vrouw denkt dat het een midlife crisis is, maar eigenlijk is het altijd blijven kriebelen!
Heel in den beginne van de Big heb ik tijdens een testritje eens een boom geknuffeld... De Big zag er niet meer uit, maar ik heb er enkel een schaafwond op mijn buik en een pijnlijke schouder aan overgehouden. Je kan daar
hier alles over lezen.
In Briançon heb ik ook een schuiver gemaakt. Het doosje waar mijn oordopjes in zitten zat toen nog in mijn bovenzak en daar ben ik natuurlijk recht op gevallen, daar heb ik enkel een licht gekneusde rib aan overgehouden.
In Dun-sur-Meuse , ondertussen bijna 4 maand geleden, ben ik redelijk hard tegen de grond gekwakt. Daar heb ik ZEER pijnlijke ribben aan overgehouden, waar ik nu NOG STEEDS soms last van heb... Mijn rubberen periode is duidelijk voorbij!
Vorige week, bij het uitrijden van mijn straat, een streepje gas te veel gegeven om nog voor een auto te zijn, maar ik stond op lichte ijzel en mijn moto ging dus plat... en ik ook... Ik ben daarbij keihard, recht op mijn heup gevallen met een barst in mijn bekken tot gevolg...
Tja...
Ik kan me, gezien mijn werk onder andere, deze kwetsuren niet meer veroorloven en mijn herstelperiodes duren ook veel te lang. Ik heb daardoor ook besloten om niet meer off-road te gaan spelen. EN, dat ga ik echt enorm missen, want dat is veruit het leukste aan heel dit moto-gebeuren... Ik heb gewoon niet voldoende skills en te weinig tijd en plaats om te oefenen...
We zien wel... misschien kriebelt het ooit weer te hard...