Brabanconne 2005
Een hotel en een beetje trainen beloofde ik mezelf na afloop van de Brabanconne 2004. Nou ben ik nooit zo goed geweest in plannen, en ook deze keer was het weer geen uitzondering. Een hotel kon niet, want ik had Henno beloofd hem op te pikken, en over dat trainen zullen we het helemaal niet hebben.
Voor wie niet weet wat de Brabanconne is: De Belgische enduroclub Grensland organiseert deze roadbookrit voor al zijn leden elk jaar op de Belgische nationale feestdag, de 21e juli. Door een slimme combinatie van 4 verschillende roadbooks en 2 startplaatsen kunnen de deelnemers kiezen voor een afstand van tussen de 160 en 550 kilometer mogelijk.
Vorig jaar kwamen Theo en Steve niet verder dan zo’n 120 kilometer roadbook en 80 kilometer asfalt, dit jaar probeerden we de 250 kilometer vol te maken.
De eerste tegenvaller kwam al vrij snel: Theo had verplichtingen aan een andere TTR (een Triumph) en Toine kon een griep(?)aanval niet onderdrukken en belde dinsdagavond proestend af. Woensdagochtend belde Henno dat hij zich als voorbereiding op Le Dakar 2006 ook had opgegeven, maar zonder auto met trekhaak zat...
Zo stond ik dus op donderdagnacht om 3.30 de aanhanger achter de auto te hangen. De avond ervoor had ik de motorkleding al in de auto gelegd, dus alleen de motor nog even vastknopen en op naar Breda om Henno op te pikken. Na een bak koffie en het omwisselen van de aanhanger weer door naar de start.
Alles bij elkaar toch later als gepland, maar Paul was zo vriendelijk even te wachten tot wij aangekomen waren. Daar snel het roadbook oppikken, omkleden en om 8 uur stonden Henno’s XR650 en mijn TTR klaar voor de Brabanconne 2005.
Nou had ik Henno al eens zien rijden, en ik waarschuwde hem al dat ik zijn tempo niet kon volgen. Uiteindelijk rij je over openbare weggetjes en je weet nooit wat er om de hoek ligt. “Ik doe wel rustig aan”, zei hij, maar zijn opvatting van rustig is toch niet de mijne .
Bij de eerste bocht zag ik enkel een grote stofwolk en weg was Henno. Een kilometertje verderop haalde ik hem weer in, de XR was afgeslagen. “Ik haal je wel in”, brulde hij. En inderdaad, Henno doet wat hij beloofd. Na 200 meter kwam hij voorbijrijden. “Ik zie je later wel” brulde ik. Henno gaat zo hard, als ik die wil volgen komen er brokken. Ik rij het liefst mijn eigen tempo. We zitten tenslotte niet in een wedstrijd, nietwaar. En als er iets gebeurt (pech of een valpartij) dan staan overal GSM-masten. Wat kan je gebeuren??
Nou,. verdwalen bijvoorbeeld. Roadbook rijden doe ik niet elke dag (de weg naar huis kan ik blind vinden), en bij dit roadbook waren, naast het bekende bolletje/pijltje ook een hoop cijfertjes afgedrukt. Afstanden waarschijnlijk? Dapper kijkend naar de plaatjes en de cijfertjes vroeg ik me op een geven moment wel of waarom ik er niks meer van snapte. Weer terug naar het laatst bekende punt, en weer kijken of ik het nu wel kon vinden....... Nee, zelfde resultaat.
De eerder vermelde GSM-mast kwam mooi uit, want dankzij mijn Nokia en Pauls korte uitleg snapte ik precies waar het fout ging: de extra cijfertjes waar ik telkens naar tuurde waren geen tussenafstanden of totaalafstanden, maar GPS posities en daar had je dus geen f**k aan. Nog een prestatie dat ik zover was gekomen!
Hierna ging het eigenlijk prima; de situatie was bepalend, goed letten op symbooltjes als gevarenborden en de aanduiding van verharde of onverharde wegen. De vermelde afstanden klopten soms niet helemaal, maar de situaties klopten altijd.
Bij een spoorbrug rij ik een doodlopend weggetje in, recht op een mooie oranje koepeltent af. Een bebaarde meneer vertelde me vriendelijk dat de juiste route ongeveer 400 meter verderop ligt. In Nederland wordt je minstens de huid volgescholden, maar deze meneer stoort zich niet aan het feit dat ik zijn achtertuintje binnen rij en helpt me op weg,
Om kwart voor 12 zag ik dan ook de lange verwachte watertoren, waar de tussenstop was gehuisvest. Els stond al met tranen in de ogen op mij te wachten (last van hooikoorts zeker) en vroeg of ik de kleine ronde ging rijden. “Nee hoor” zei ik, “ik ga even uitrusten” en na een kwartiertje werd ik weer wakker...Om 3 uur op, dat doe ik niet meer, dus
Vier uur over 75 kilometer, dat is natuurlijk veel te langzaam. De eerste deed de zelfde afstand in 1:15 (maar die kende de route zowat uit zijn hoofd), en ook Henno deed er dik 2,5 uur over. Ik besloot er dus maar een hele lange rustpauze van te maken. Het is tenslotte een vrije dag, nietwaar?? Ik kon met Paul en Alex meerijden naar een frituur (snackbar in het Nederlands) voor een enorme gehaktbal met tomatensaus, en genoeg friet voor mijn hele familie. Lekker hoor...!!!
Maar goed, je kan daar toch niet de hele dag blijven liggen, dus toch maar de terugrit in de routeroller gerold. Een groepje gaat op hetzelfde moment terug, maar zij gaan eerst tanken, dus mocht ik vallen/vast zitten dan is er hulp onderweg. Het rijden gaat nu prima, ik weet niet wat in die gehaktballen zit, maar ik ga het recept opvragen. Met een lekker tempo rij ik van bolletje naar pijltje.
Waar op de heenweg de route uit voornamelijk veldwegen bestond, deze keer hebben de uitzetters paadjes gevonden die eigenlijk geen paadjes zijn. Twee maal vraag ik me af of toevalig ben doorgereden naar Borneo, het lijk wel een jungle! Heel even denk ik dat ik in mijn ooghoek Tarzan zie staan, maar als ik kijk is hij snel weggeslingerd. Links en rechts een aarden wal, recht omhoog en begroeid met struiken en bomen . Voor mij een omgevallen boom waar de TTR eigenlijk niet onderdoor past. Ik demonteer mijn spiegeltje (waarom zit dat ding er op??) en met veel geworstel en een beetje plaatselijke ontbossing kom ik voorbij dit opstakel. Stapvoets, met mijn voeten soms zelf op de stepjes, kom ik aan het einde. Daar blijk ik toch gewoon in Belgie te zijn.
Dat ik een beetje meer moet oefenen volgt een paar kilometer verderop: Een spoortje, gecamoufleerd door gras, zorgt dat mijn voorwiel linksaf wil. Dat is op zich geen probleem, maar ik wil rechts af. Klenk, daar lig ik dus. Een beetje balend, dat wel, want ik juist zo lekker. Twee WR-ren komen mijn tegemoet en vragen me of het goed gaat. “Alles okee” zeg ik, en probeer de schade te herstellen. Het voorwiel is een beetje getordeerd en de handkap zit los, verder niks.
Bij de E40 rij ik te ver door en vind de juist route als ik ”mijn” service-crew zie rijden. Snel volg ik de stofwolk (wel handig) en bij dezelfde spoorbrug als vanochtend staan ze alledrie stil, starend naar het roadbook. “Hier moet je rechtdoor”, zeg ik, maar ik zie in hun ogen dat ze niet helemaal overtuigd zijn. Gelukkig gokte ik goed....
Nu had ik ’s ochtends vroeg de positie van de auto in mijn GPS gezet. Vlak voor het vertrek na de lunch zette ik mijn GPS op “go-to-auto”en wat blijkt? Slechts 30 kilometer hemelsbreed? Op de tripmeter staat inmiddels dat ik 65 kilometer heb gereden en dat de afstand tot de auto nog steeds 18 kilometer is.... Nou ja, wat een omweg.
Rijden maar weer, maar het tempo is er een beetje uit (als dat er ooit in zat). Ik ben moe en ik ben t zat, en besluit de kortste weg naar de auto te nemen. Het is tenslotte geen wedstrijd nietwaar? Na een kwartiertje verharde weg kom ik weer bij de Carre-four en de auto. Totaal 180 kilometer op de teller, waarvan zo’n 20 kilometer verkeerd.....
Els, Paul, Alex en die meneer-die-in-de-auto-lag-te-slapen, allemaal hartstikke bedankt voor het organiseren, de Brabanconne is voor mij een van de leukste ritten van het jaar!!
Met Henno had ik al eerder afgesproken dat ik zijn spullen thuis zou brengen, maar ik wilde niet wachten tot hij bij de auto zou zijn. Hij was namelijk bezig met de lange route (283 km) en toen ik bij de auto stond, was hij ergens bij de Franse grens aan het pauzeren...Hij was om een uur of half 8 weer bij de watertoren, waar hij met de bestelbus (Camionette??) naar Turnhout werd gereden. Vandaar nog een stuk over de weg naar huis. Daar mailde hij me nog even: “Hee Steve, lekker ritje die Barbaçonne, m'n teller stond op 444 km bij thuiskomst en ik had nog over. En nauwelijks spierpijn, en jij???
444 kilometer op een dag....pffffffff, het lijkt wel een Dakar etappe
Dus wat zijn mijn voornemens tot de Brabanconne 2006? Juist... trainen en niet meer zo vroeg op.
Steve
BRABANCONNE 2005
Moderator: ghulst
Nee, alleen voor leden. Vorig jaar reed ik met theo mee, die is toen nog snel lid geworden. Ze hebben een kalender die zeker de moeite waard is (Paasrit, 2 maal per jaar een 2 daagse...). Lidmaatschap is 27 euro/jaar
info: leden@endurogrensland.be (de website is tijdelijk uit de lucht)
info: leden@endurogrensland.be (de website is tijdelijk uit de lucht)
erwindob schreef:Hee Stteve, klinkt goed!
Is het alleen voor leden? Of mag je ook een introduce meenemen
groetjes
Rwin
