Na een ontspannende rit kwam ik omstreeks 7.30 uur aan te Fontaine-Valmont.
Waar ik afgesproken was met Jo Vandebriel.(die zoals later zou blijken een pechdag van jewelste zou kennen)
Na alles uitgepakt te hebben, met de motors richting technische keuring.
Op weg naar de technische keuring sloeg Jo zijn motor plots af en wou slechts na een 10 minuten van frustratie terug starten. (Zou de temperatuur –4.5°C er voor iets tussen gezeten hebben ?)
Aangekomen aan de TC kwam er plots iemand vragen wie er sleutels van een Opel verloren had. Je raad het al van wie ze waren inderdaad van Jo.
Na nog even zijn helm te laten vallen waren we aan het grappen dat dit wel eens een slechte dag kon worden voor hem.
Intussen stonden we al zeker een uur in de koude te wchten voordat de TC voor ons open ging.
Inters, Juniors Gentlemen en de vrijetijdsrijders kregen voorrang.
Eenmaal de controle gepasseerd snel de rest van de formaliteiten afgehandeld.
Onze starttijd : 10.59 uur. Nog een goede 45 minuten en we kunnen.
10.59 uur we laten onze kaarten punten en we snellen weg.
Eerst een klein stukje over een berm van naar ik hoorde een oud treintraject. Haaks draaien en een eerste helling op
Terug naar beneden en de volgende helling naar boven, een klein stukje onverharde weg en naar rechts een weide door.
Plots viel me op dat Jo niet meer achter me reed. Geen erg dacht ik bij de volgende controle haalt hij me wel in.
Toen kwamen we aan een afdaling naar een riviertje waar ik mijn 2 voorliggers tegen de grond zag kwakken.
Rustig hier, dacht ik bij mezelf. Je kon net voor het riviertje een klein padje haaks indraaien. Zodat je niet door de rivierbedding moest rijden.
Dan terug een stukje weide en terug het bos in. Een grote modderplas lag voor me, met daarachter een helling van wel 657 graden leek me.
Kom gas erop en ploeteren maar. Daarna de helling waar ik wegglipte op de overvloedig aanwezige boomwortels.
Motor terug recht en duwen maar. Het zweet stond op die moment al goed op mijn rug. Een maal boven terug opgestapt en rijden. Een naar schatting 3km lang technisch parcours stond ons dan te wachten. Eenmaal aan de tijdscontrole bleek ik al 6 minuten te lang gereden te hebben. Kaart laten punten en vertrekken.
Een tweetal km verder een eerste special.
Aanschuiven en wachten totdat het mijn beurt is. Dan werd de start gegeven voor een van de mooiste stukken van de hele enduro.
Het begin van de special bevond zich naast een weide, maar dat werd al snel ingeruild voor bos waar de organisators een heel knap parcours hadden uitgezet.
Slingerend door het bos met heel knappe afdalingen er was er zelfs eentje bij met meteen na de afdaling een bocht van 90 graden (goed dat ik daags tevoren nog nieuwe remblokken had gestoken)en hellingen. Dan moest er nog door een riviertje gereden worden waarbij eerst een klein cascade watervalletje moest overwonnen worden. (gelukkig bergaf). Toen ik daar aankwam maande een van de marshals mij aan om de volgende bocht te nemen ???? Bleek dat bij de eerste afdaling iemand zich verkeken had op de glibberige rotsblokken. Maar wel de hardheid ervan aan de lijve heeft ondervonden.
Dus riviertje door en terug vervolgen in het bos. Na nog enkele honderden meters na een bocht een helling waar iemand me teken stond te doen waar ik die moest naar boven rijden…. Pffff Gas erop en naar boven, een uitstekende boomwortel en met alles tegen de grond…. Allez voorde 2de keer heffen en duwen om hier weg te geraken.
Wel knap van de organisators dat ze voor elke moeilijke passage een alternatief hadden zodat er nergens moest aangeschoven worden…
Een van de marchals die te hulp gesneld was vertelde me dat er hier maar 1 op 2 vlot boven raakte..
Na deze special kregen we een 20 tal km veldwegen voorgeschoteld, natuurlijk met de nodige controles.
Dan net voor het werkpark nog een knappe special. Eerst een helling dan een omloop door een weide dalen klimmen alles was zowat vertegenwoordigd. En als kers op de taart een kleine crossomloop, die eindigde aan het werkpark.
Maar waar blijft Jo toch, vroeg ik me af. Ik heb nog een goed kwartier om te tanken, drinken en eten.
De tijd tikte genadeloos verder. Het is weeral tijd om de 2de ronde aan te vangen en de motor naar de start te duwen.
Nog altijd geen Jo te bekennen. Amai die zal in het bos goed in nesten gezeten hebben dacht ik bij mezelf.
Tijd. Kaart punten en we zijn weg voor de 2de ronde. Probleem dat zich stelt na de eerste ronde is dat je weet wat je nog allemaal kan verwachten onderweg.
Maar goed we zijn hier niet om bloemen te plukken.
De 2de ronde verliep ongeveer hetzelfde als de eerste, maar ik was wat blij toen ik aangekomen aan de modderbak zag dat deze uit de omloop was gehaald.
(naar mijn inzicht zullen er zich te veel aan de combinatie modderbak en helling mispakt hebben). We moesten nu wat verder een kleiner modderspoor door
en een helling op. Wat zonder problemen lukte. Wederom kaart laten punten en op weg naar de special. Vertrekken met in gedachte die kl#te helling die ik nu ineens goed ging rijden. Dus afdalen, het riviertje en wat bospaden. De helling, gas, naar boven ja het gaat goed nee toch niet patat weer met alles tegen de vlakte.
Ik denk dat ik een fan heb. Toen ik daar tegen de grond smakte hoorde ik een van de aanwezige toeschouwers ooohhhh roepen. Jaja ik kan echt sierlijk tegen de grond gaan
Maar vooruit, weer is het tijd om te trekken en de motor terug recht te krijgen. Net op het moment dat de boel terug rechtstaat komt er een deelnemer naar boven gereden. Waar ik door de lucht gesuist ben doet hij net hetzelfde, waarbij zijn motor op de mijne beland en ik terug dat spel kan rechtzetten.
Na deze veldslag terug de veldwegen op en naar de laatste special voor het werkpark. Inmiddels is de zon goed doorgebroken en drogen de veldwegen goed op wat stilaan begint te resulteren in stof. De laatste special word aangevangen en we komen in het werkpark aan om de nodige herstellingen te doen.
De derde ronde word nog gereden, die dezelfde is als de vorige en wordt op dezelfde wijze afgehaspeld, inderdaad de val op de helling doe ik nog eens over.
3 keer dezelfde helling doen en 3 maal op je bek gaan is goed voor het zelfvertrouwen.
Na deze enduro uitgereden te hebben. Blijf ik nog een twintigtal minuten wachten in het werkpark op Jo.
De tijd verstrijkt en Jo komt maar niet binnen. Plots krijg ik het idee om eens te gaan kijken of zijn wagen er nog staat.
En inderdaad waar ’s morgens Jo zijn wagen nog naast de mijne geparkeerd stond is nu een leeg gat.
Snel ff bellen bracht onmiddellijk klaarheid.
In de eerste ronde bleek Jo in het bos tegen de grond gesmakt te zijn. Waarbij hij ongelukkig was neergekomen.
De toegesnelde arts (ja je moet maar geluk hebben dat je valt dichtbij een ziekenwagenJ) gaf Jo de raad om zo snel mogelijk uit de wedstrijd te stappen en naar huis te keren. De binnenste ligamenten van de rechterknie waren verrokken en na een tijdje zou de knie beginnen opzwellen en nog meer pijn doen.
Thuis gekomen is hij naar ik later hoorde nog langs het ziekenhuis geweest, waar ze ook nog vreesden dat de meniscus geraakt was.
Jo is zeker 14 dagen out. Spijtig heel spijtig maar het had veel erger gekund natuurlijk.
In alle geval deze enduro was zeker de moeite waard. Heel afwisselend van technisch door bospaden tot gewoon vlammen op veldwegen..
Tot de volgende
#316 Guyke
)
en alles weg 
.
Vraag me niet hoe ik daarbij kom, want ik heb wel degelijk de enduro uitgereden, met twee vingers in de neus nogwel. Een vriend van me belde me zondagavond nog de uitslag door en in de week zag ik die bevestigd op enduro.be. Het is weer zoiets typisch van de "grote (geld)bond" : veel betalen, veel blabla, en als je een uitslag vraagt krijg je nu weer zoiets voor. Voor mijn part was ik liever 30ste geweest en me goed geamuseerd hebben dan nu 2de te worden en met een onvoldaan gevoel naar huis te gaan.