Tranen vloeien bij tragiek en succes. Zeker in Le Dakar, de zwaarste rally ter wereld. Tragiek overkwam Wim Jaquet gisteren en tranen liet hij de vrije loop tussen alle fez fez sporen door. Le Dakar is over voor de sportman uit Amersfoort. Even na middennacht strompelt hij totaal gedesillusioneerd het parc fermé binnen. Z’n broek open en z’n jack losjes over de schouder. Aangeslagen als een zwerfhond doet hij tussen de tranen door zijn verhaal.
“Ik had zin in de duinen en ’t ging eigenlijk best lekker. Maar de Yamaha begon plots onzuiver te lopen en uiteindelijk stond ik stil. Ik heb geprobeerd de motor opnieuw te starten, maar dat lukte maar gedeeltelijk. Even later stond ik weer stil. Met een temperatuur van meer dan 40 graden is het voetmatig starten –de accu was volkomen leeg gestart – geen pretje. Ik voelde de energie uit mijn lichaam wegglijden. Ik kwam te vallen en lag daar met de zon boven me. Ik heb de groene knop van iritrac (telefoonknop) ingedrukt, maar dat werkte niet.
Toen heb ik de rode ingedrukt en kreeg een vrouw aan de telefoon, die ik maar nauwelijks kon verstaan, omdat ze alleen Frans sprak. Uit haar woorden begreep ik, dat ik op de plaats des onheils moest blijven en opgehaald zou worden. Natuurlijk realiseerde ik me dat Le Dakar voor mij over was. Ik moet daar wel een uur of drie gelegen hebben. Mijn hele lichaam wastotaal verkrampt. Overal had ik dikke opstoppingen tot zelfs in mijn zij. Ik dacht dat ik al die tijd wel een hartslag van 180 moet hebben gehad, want m’n hele lichaam bonkte en ging verschrikkelijk te keer. Ik heb al die tijd met m;n kop tussen de benen gezeten. Op enig moment kwam er een jongen aan, waarvan ik dacht dat hij van de organisatie was en die me erop wees dat de assistentie maar 5 kilometer verderop was. Ik ben met hem meegereden, maar kwam terecht bij een soort politiepost.
Ze hebben me daar drinken gegeven, want alles uit de camelbag was op. Ik voelde me een stukje beter. Op enig moment kwam ook Gerard Wessels langs. Hij stopte bij me en vertelde dat zijn ATV ook niet jofel liep. Op dat moment heb ik het bivak gebeld. Zij maakten een plan, nadat ik aangegeven had waar we ons bevonden.” Vertelt Wim, zwaar geëmotioneerd. In het bivak vond snel hevig overleg plaats.
Omdat de Pajero niet in four-wheel-drive kon rijden werd besloten Marcel Vermeij van Rallymaniacs te vragen om mee te gaan. Van Henk Helligers van Honda Europe (In Dakar vallen merkengrenzen weg) kreeg hij toestemming en gingen Peter en Ewout onderweg. Toen ze de politiepost hadden gevonden zaten Gerard en Wim gebroederlijk bijeen. Ewout pakte de Yamaha WR 450 F van Wim en met een paar kleine handelingen begonnen de stemvorken weer te praten. Wim werd ertoe bewogen om in ieder geval weer de piste op te gaan en dan maar laat binnen te komen.
Na 20 minuten belde Wim naar Ewout dat hij opnieuw wasgevallen en dat hij er goed doorheen zat. Hij zou in het plaatsje staan, waar de Pajero zo-even doorheen was gereden. Dan is het opnieuw zoeken geblazen naar de combinatie Wim/Yamaha. Ondertussen hadden de Yamaha-dokters duidelijk geconstateerd dat bij de ATV de koppakking er tussenuit lag. Wat te doen. Opnieuw naarstig overleg met het management. Er werd besloten een nieuw blok ter plekke te steken. Snel werd het reserve motorblok te voorschijn gehaald met wat andere zaken en op het moment dat we dit schrijven ( kwart over één ’s nachts) zijn Wim van Eikenhorst, Ewout Grevengoed en Peter Nieuwenburg onder een lantaarnpaal aan het sleutelen en verwachten we Gerard over een paar uurtjes in het bivak. “Wat een lieve, aardige mensen, die Argentijnen. Ze hebben me zo geholpen en ik ben ze zo dankbaar. Maar om op deze manier Le Dakar te vroegtijdig te beëindigen is zuur, zo zuur. Ik ben er op meerdere manieren kapot van ofschoon ik me realiseer dat er meer dan Dakar is”.
http://www.rallymaniacs.nl/