De laatste die zou vertrekken, ik was al uren weg, was een meneer uit Handel. Die vertrok om 11.30 en was bijna gelijktijdig met mij binnen.
Na gezellig even met Ad gebabbeld te hebben begon ook ik m'n spullen klaar te maken voor vertrek. Bezine erin, roadboekje met houder op stuur. GSM mee, plus geld en visa(altijd handig) verder gereedschap en een 1,5liter water in camelback voor op de rug. Hierin een paar brooodjes en een stel bifi worstjes(voor de hartige trek). Omdat ik zo'n langzame deelnemer ben, ga ik express niet lunchen. Dit kost me zoveel tijd dat ik dan te hard moet rijden om op tijd binnen te komen. Ik geniet meer van het parcours als ik rustig rijdt. (oke ik ben gewoon langzaam ha ha)
Met een beetje hulp, bedankt Aart, kwam ook ik weg. Gedurende het eerste half uur ging het voorbeeldig. Geen een keer fout gereden. Ik blij tot ik een bos in rij. Voor me ligt een modder gat, met daarin een Yamaha tot z'n assen geparkeerd. Ik denk: dus dat andere spoor is het juiste, en ook ik tot m'n assen vast. Balend kijk ik voor me uit. Daar staan nog twee yamaha's tot hun assen in de drek. Jsus, wat is dit nou weer. We zitten toch 200 meter boven zee niveau? Wel gezellig zo met z'n vieren.
Ik wrik m'n huskie los en ga op verkenning(geleerd van Wim). Ik zie dat ze een yamaha los hebben gekregen en die staat nu 50 meter verderop, aan het eind van het moddergat. Ik vraag welk spoor het goede is, en ze wijzen me het smerigste spoor aan. Het blijkt het juiste spoor en ik kom eruit. Collegiaal als ik ben bedank ik ze en rij door. Vier man is te veel om een motor te redden.
De dag verstrijkt en zolang als je rijdt heb je nog wat koeling. Soms rijdt je door een soort bos in rivierbeddingen en dan voelt het lekker koel aan.
De karresporen zijn met gras begroeid en dus zie je niet precies wat er onder ligt. Daardoor springt je voorwiel soms opzij. Rustig aan is het devies hier. Andere paden zijn overzichtelijker en hier kun dan ook goed gas geven. De bocht uitkomend pak ik vaak even de zijkant van de weg mee. Een paar keer geef ik te veel gas maar redt die zelfde zijkant me op een valpartij. Alles is bezaaid met keitjes en keien. De hele dag moet je allert zijn en echt van het schitterende uitzicht kun je niet genieten. Een valpartij ligt op de loer. Sommige verbindings stukken zijn asfalt en soms ook betonne platen. Hier kun je even rusten en ontspannen. Mij zijn ze dan ook welkom. Net genoeg maar zeker niet teveel asfalt. Gewoon perfect.
Aan het eind van de dag heeft Ad nog een verrassing. Een uitstapje door een handgemaakte rivierbedding. Steil omlaag, door het water en dan met net genoeg gas weer omhoog. Teveel gas en je komt er niet meer uit omdat je achterwiel door de gladheid losbreekt. Te weinig momentum en je staat er nu ook nog.
De dag nadert zijn eind en de laatste paden hebben nog steeds vernijnige keien en kuilen. Opletten tot het laatste moment.
De mooiste roadboekrit van Ad vind ik zelf. Fijne afwisseling tusen vergezichten en kruip door sluip door werk. Volgas geven of stationair een moeilijk pad bewandelen. Het heeft het allemaal.
Tot ziens allemaal, en ik hoop dat de Zeeuwen dit nu ook lezen.
