Pardon, que'est ce que vous dit??
Geplaatst: ma mei 19, 2003 17:12
Duex caffee au lait, s'il vous plait, Madame. Zo rond elf uur s'morgens besluiten we koffie te gaan drinken. Vanaf 09.30 zitten we op de motor en volgen we onze gps. We rijden afwisselend kop over kop. Meestal rijdt diegene op kop het geitenpaadje voorbij, maar wijst er wel nog even snel naar, zodat de tweede als eerste zo'n paadje pakt. Na een half uur en 1 km verder, volgt meestal het zelfde in omgekeerde volgorde. Allebei hebben we dus gps op de motor zitten. "Nobody"heeft een garmin III en "moi" een Magellan Colortrack. Ik zal ons even kort voorstellen. "Nobody"is een echte offroad rijder die kilometer vreten in zijn bloed heeft zitten. Het is hem niet gauw te gek en zijn motto is:Naar beneden kom je altijd. Verder heeft hij nog bijzonder veel ervaring met de outdoor en dus de uitgelezen persoon om mee te hebben als je een avontuurlijke vakantie(in dit geval;lang weekend) wilt hebben. Hij rijdt een WR426 die goed onderhouden wordt en is altijd te porren voor weer een onmogelijk paadje. Tevens houdt hij van verkenning per voet. Ik hoef dan slechts te wachten tot hij het "Ja, kan wel"sein geeft.
Wel ikzelf ben bij jullie bekend. Huskie, een "middleage"man, die op latere leeftijd is gaan motorrijden en dus ook offroad rijden. Heeft angst voor hoge snelheid en voelt zich daarom thuis op geitenpaadjes, waar stationair eigenlijk te hard gaat. Heeft nu echter ook last van hoogtevrees gekregen en stopt daarom maar met offroad rijden
Zo, de koffie is op en het aankleden kan weer beginnen. Eerst trek ik weer m'n jasje aan, dan daarover heen de bodyprotector, dan m'n fannybag met gesp en dan als laatste de camelback met 1,5 ltr "hollands"water. Dan kom ik er achter dat ik m'n elleboog beschermers nog op tafel heb liggen en begin ik weer over nieuw. 5 kg zwaarder en buiten aangekomen trap ik de huskie weer, met een blauwe wolk, aan. Heerlijk die 2-takten. We vervolgen onze weg het dorp uit en checken de gps. Hij geeft linksaf aan en 15,7 km naar het volgende waypoint. Het eerste aanlokkelijk pad duiken we weer in. Omhoog gaat het kilometers lang. De 2-takt begint steeds rijker te staan maar geeft verder geen krimp. Af en toe kijk ik even snel naar opzij om van het uitzicht te genieten. 5 kilometer zijn we nu weer onderweg en de gps geeft nog 15,1 km aan naar het volgende punt. We hebben dus 0,6 km afgelegd, dat schiet lekker op. We duiken een voetpad in, en volgen een pad dat 40cm breed is met diverse opstapjes, boomwortels, en schuin liggende keien. Te veel gas en je kunt je motor 10 meter beneden je ophalen. Als je het tenminste nog kunt navertellen. Niet nadenken is hier het parool, maar ik merk dat mijn val van de vorige editie af en toe zijn kop op steekt.
Zo nu en dan kriebelt het in mijn maag, maar ook dit pad gaat weer perfect. "Nobody"rijdt trefzeker voor me uit. Dat is een geruststelling.
Opeens doemt een boomstam van het kaliber woudreus op. Hij ligt schuin over het pad, en is dus niet verder naar beneden gevallen. Doordat hij schuin ligt kunnen we niet springen, de diepte is te groot om hier de held te willen spelen. We stoppen en tillen het voorwiel erover. Op dat moment schuift de hele motor richt afgrond. Met alle kracht houden we hem boven en sleuren hem zeer onproffesioneel over de boomstam. Een beetje schade is het gevolg. Motor twee gaat er ook zo over en we kunnen weer verder. Ik slik want mijn oren gaan dicht zitten vanwege het klimmen. Eindelijk komen we weer op een grind pad uit. Even rusten we uit, maar ook zien we dat het pad nog verder omhoog gaat. We slikken en gaan er weer voor. Door dicht begroeide paadjes gaan we verder totdat we uiteindelijk op een weidje uitkomen. Het uitzicht is bedwelmend.
Offroad rijden is .... gigantisch.
Ik zit nu dus thuis en neem de schade op. Rechterhand ietwat beschadigt door het omvallen tijdens een afdaling tegen een rotsblok. Linkerhand heeft de ringvinger in de pleisters. Een, ik weet het niet, probeerde mijn vinger te doorboren. Ik merkte het pas toen mijn handschoen rood werd.
Verder een schram ik het aangezicht, maar ik heb al een vriendin dus er is ook hier niets aan de hand.
Motor heeft wat schrammen op de vorkpoten, van natuurlijk al die 40cm hoge keien, en kleine valpartijtjes.
Beidde motoren hebben zich perfect gedragen en staan er weer schoon bij. Te wachten op de volgende avonturen.
Wel ikzelf ben bij jullie bekend. Huskie, een "middleage"man, die op latere leeftijd is gaan motorrijden en dus ook offroad rijden. Heeft angst voor hoge snelheid en voelt zich daarom thuis op geitenpaadjes, waar stationair eigenlijk te hard gaat. Heeft nu echter ook last van hoogtevrees gekregen en stopt daarom maar met offroad rijden
Zo, de koffie is op en het aankleden kan weer beginnen. Eerst trek ik weer m'n jasje aan, dan daarover heen de bodyprotector, dan m'n fannybag met gesp en dan als laatste de camelback met 1,5 ltr "hollands"water. Dan kom ik er achter dat ik m'n elleboog beschermers nog op tafel heb liggen en begin ik weer over nieuw. 5 kg zwaarder en buiten aangekomen trap ik de huskie weer, met een blauwe wolk, aan. Heerlijk die 2-takten. We vervolgen onze weg het dorp uit en checken de gps. Hij geeft linksaf aan en 15,7 km naar het volgende waypoint. Het eerste aanlokkelijk pad duiken we weer in. Omhoog gaat het kilometers lang. De 2-takt begint steeds rijker te staan maar geeft verder geen krimp. Af en toe kijk ik even snel naar opzij om van het uitzicht te genieten. 5 kilometer zijn we nu weer onderweg en de gps geeft nog 15,1 km aan naar het volgende punt. We hebben dus 0,6 km afgelegd, dat schiet lekker op. We duiken een voetpad in, en volgen een pad dat 40cm breed is met diverse opstapjes, boomwortels, en schuin liggende keien. Te veel gas en je kunt je motor 10 meter beneden je ophalen. Als je het tenminste nog kunt navertellen. Niet nadenken is hier het parool, maar ik merk dat mijn val van de vorige editie af en toe zijn kop op steekt.
Zo nu en dan kriebelt het in mijn maag, maar ook dit pad gaat weer perfect. "Nobody"rijdt trefzeker voor me uit. Dat is een geruststelling.
Opeens doemt een boomstam van het kaliber woudreus op. Hij ligt schuin over het pad, en is dus niet verder naar beneden gevallen. Doordat hij schuin ligt kunnen we niet springen, de diepte is te groot om hier de held te willen spelen. We stoppen en tillen het voorwiel erover. Op dat moment schuift de hele motor richt afgrond. Met alle kracht houden we hem boven en sleuren hem zeer onproffesioneel over de boomstam. Een beetje schade is het gevolg. Motor twee gaat er ook zo over en we kunnen weer verder. Ik slik want mijn oren gaan dicht zitten vanwege het klimmen. Eindelijk komen we weer op een grind pad uit. Even rusten we uit, maar ook zien we dat het pad nog verder omhoog gaat. We slikken en gaan er weer voor. Door dicht begroeide paadjes gaan we verder totdat we uiteindelijk op een weidje uitkomen. Het uitzicht is bedwelmend.
Offroad rijden is .... gigantisch.
Ik zit nu dus thuis en neem de schade op. Rechterhand ietwat beschadigt door het omvallen tijdens een afdaling tegen een rotsblok. Linkerhand heeft de ringvinger in de pleisters. Een, ik weet het niet, probeerde mijn vinger te doorboren. Ik merkte het pas toen mijn handschoen rood werd.
Verder een schram ik het aangezicht, maar ik heb al een vriendin dus er is ook hier niets aan de hand.
Motor heeft wat schrammen op de vorkpoten, van natuurlijk al die 40cm hoge keien, en kleine valpartijtjes.
Beidde motoren hebben zich perfect gedragen en staan er weer schoon bij. Te wachten op de volgende avonturen.
De geitenpaadjes die erlangs lopen zijn van het kaliber zeer heftig, de paden die van het kaliber gewoon heftig zijn, bevatten vele hairpins waar je compleet (honds)dol van wordt 
