Hart van Brabant rit 2005
Geplaatst: ma okt 03, 2005 10:55
26 september 2005 - Hart van Brabant rit 2005
Na een maandje rust eindelijk weer een een hele dag roadbook rijden: de hart van Brabantrit van Ad Ketelaars stond weer voor de deur. De weken ervoor werd al druk heen en weer ge-emaild over wie ging meerijden, wie was opgegeven, wie met wie in de auto kon en welke karretjes moesten worden geregeld. Uiteindelijk bleek vaste klant Theo toch liever te gaan werken en was Toine op vakantie. Jammer jongens, een mooie rit gemist.
Guy, Gup, Margreet, Olav, Bram Taktor, Eelco, Sjaak en Steve durden het wel aan, maar op een af andere manier niet als een hele grote groep: Steve wilde graag om een uur of 5 weer thuis zijn (niet gelukt, maar niemand was boos) en ook Guy wilde zijn vrouw nog even zien voor het slapen gaan. De rest wilde uitslapen en was een half uur later van huis vertrokken
Dus stonden Guy en Steve om een uur of half 10 klaar op de camping in Esbeek. Guy op zijn vers aangeschafte blauwe TT600R, met de standaard Pirellis er nog op, en natuurlijk zonder roadbookkastje en Steve op zijn doorleefde TTR en met roadbookkastje. Daarmee was de volgorde gelijk bepaald...
195 kilometers stond op pagina 1, en de eerste afslag direct naast de camping bracht je gelijk op een zandpad van en kilometer.....Dat beloofde veel goeds. Het weer was prima, de dagen ervoor had het geregend, maar op de dag zelf was het droog. Geen stof op de paden, dus, maar ook geen blubbermassa’s!
Het rijden ging super. Eventjes inkomen, en dan plaatje voor plaatje het roadbook volgen. Geconcentreerd blijven, dan gaat er niets mis.
Soms gaat er dus wel iets mis. Op een gegeven moment rijden we tegen een grote zandvlakte aan, met een mooi hek eromheen. Wat heen en weer rijden heeft geen succes, er staan nergens sporen. Dus dan maar terug, maar in het bos raken we ook de weg kwijt. We rijden net zo lang door tot we de verharde weg weer vinden, en staan op een kruising eventjes op de kaart te kijken, als er 2 Engelse KTM rijders onze kant op komen. Eventjes vragen bij welke situatie zij zitten zet ons weer op de juiste weg. Steve heeft een afslag gemist, maar nu weten we precies waar we fout zijn gegaan en waar we dus wel heen moeten.
Later op de dag overkomt ons dat nog een keer. Op het roadbook staat vermeld “neem het eerste grote zandpad links” dus dat doe we dan maar. Door te veel op die opmerking te letten zien we de afstand (die eronder staat) over het hoofd; het is het eerste grote zandpad na 1150 meter.....maar ook nu blijkt: als je terugrijdt naar het punt waarvan je zeker weet dat je goed zat, kom je altijd weer op de juiste route.
Over de hele dag komen we vrijwel slechts een stuk of 10 andere motorrijders tegen, de rest van de deelnemers hebben een andere route. Prima natuurlijk, zo hebben de omwonenden het minst last van ons. De verschillende ruiters en paard-met-wagens groeten vriendelijk, zolang je laat merken dat je rekening met ze houdt. Even stilstaan, desnoods de motor afzetten. Zo’n paard is lastiger onder controle te houden dan een tweewieler.
Maar er zijn niet alleen tweewielers of paarden in het bos. Op een lang breed zandpad, wordt de snelheid iets opgevoerd terwijl grote plassen water links en rechts worden gepasseerd. Een diepe brom van een viertakt klinkt achter ons. Zeker een rijder die erlangs wil??? Wat heet eentje, 3 quads hale ons met grote snelheid in. Zij hebben geen roadbook, dus het zijn geen Ad Ketelaars-rit rijders. Ze weten duidelijk de weg en lopen op ons uit, en de haakse bocht aan het eind wordt vol gas genomen. Wij moeten echter rechtdoor, een single-track in. Daar kunnen die brede ballonbandens natuurlijk niet door!!
Een pad door het riet eindigt bij een link technisch stukje. Haaks rechtsaf een trap van heel veel treden op, soms wel 36. Oei dat is lastig. Inmiddels hebben we er een belgische bondgenoot bij, een XR600 rijdt alleen en heeft zich bij ons aangesloten. Een voor een rijden we omhoog. Wel een leuk plekje om een plaatje te schieten, dus we stoppen even en rijden weer naar beneden en vervolgens voor de foto weer omhoog. De Honda geeft bovenaan ietsje teveel gas en slaat bijna acherover!!!
Guy ziet dan plots dat de uitlaatophanging van Steve’s motor is afgebroken. K#t wat nu??? Gelukkig staan er overal hekjes en paaltjes , dus met behulp van een tangetje wordt een stuk ijzerdraad van een hekje geknipt en daarmee wordt de uitlaatdemper vastgeknoopt.
De Honda is inmiddels doorgereden, maar wordt afgelost door een groepje KTM’s en Yamaha WR-ren proberen ook naar boven te rijden. Het merendeel is succesvol, maar aan WR426 blijft halverwege steken en heeft hulp nodig van zijn maatjes.
Uiteraard kom je ook situaties tegen die niet in het roadbook vermeld staan. Een ontsnapte koe staat op haar dooie gemakkie midden op “ons” pad te herkauwen. Voorzichtig proberen we het beest links door het gras te passeren, maar de koe schrikt en gaat ook naar links. Okee, denken we, jij je zin, en we gaan de rechetrberm proberen, maar helaas, de koe gat nu naar rechts. Een groepje andere rijders sluit aan bij dit gedoe. Telkens als wij links gaan gaat Berta 1 ook links, en bij rechts volgt zij ook braaf....Tja, wat nu??? We hebben geen zin opm dat beest de stuipen op het lijf te jagen, maar om de rest van de dag achter in een koe te staren is ook niet de bedoeling. Op goed geluk en met een beetje meet vaart nemen we de rechetrkant en letten niet op die wandelende melkfabriek. Dat heeft gelukkig wel resultaat, Bertha blijft kompleet omsingeld maar staan en dan kunnen we verder. Stom beest.
Inmiddels moeten we weer op zoek naar een tankstation. De TTR van Steve loop 1 op 11, die van Guy niet, maar daarentegen heeft Guy zo af en toe een peukje nodig, en heeft hij ’s ochtends niet meer dan 2 Sultana’s gegeten. Bij een tankstation nemen we even pauze, een AA-tje en even zitten. Guy lijkt wel een zwerver, zo zwart van het stof!!
We moeten dan nog 40 kilometer, iets meer als een uur rijden dus. Steve wilde om 4 uur weer terug op de kamping zijn, en dat haalt hij net niet, maar gelukkig bedenkt hij zich. Hij loopt al 5 jaar te roepen dat hij de Ketelaarritjes nog nooit heeft uitgereden, en dat dat altijd door anderen komt, dus als hij nu niet uitrijdt is dat zijn eigen schuld. We rijden dus door, zelfde tempo en om iets over 4 uur komen we weer op de kamping aan. Olav en Bram staan er al een tijdje te wachten, door een olielek bij de XR600 van Bram zijn ze eerder gestopt. Balen natuurlijk, want nu moeten ze op de rest wachten....
Steve en Guy besluiten snel de boel op te laden. Even roadbook inleveren, wat praatjes maken, de belgische XR-rijder die inmiddels ook binnen komt rijden even gedag zeggen en op weg naar huis. Tot volgend jaar maar weer!!
Na een maandje rust eindelijk weer een een hele dag roadbook rijden: de hart van Brabantrit van Ad Ketelaars stond weer voor de deur. De weken ervoor werd al druk heen en weer ge-emaild over wie ging meerijden, wie was opgegeven, wie met wie in de auto kon en welke karretjes moesten worden geregeld. Uiteindelijk bleek vaste klant Theo toch liever te gaan werken en was Toine op vakantie. Jammer jongens, een mooie rit gemist.
Guy, Gup, Margreet, Olav, Bram Taktor, Eelco, Sjaak en Steve durden het wel aan, maar op een af andere manier niet als een hele grote groep: Steve wilde graag om een uur of 5 weer thuis zijn (niet gelukt, maar niemand was boos) en ook Guy wilde zijn vrouw nog even zien voor het slapen gaan. De rest wilde uitslapen en was een half uur later van huis vertrokken
Dus stonden Guy en Steve om een uur of half 10 klaar op de camping in Esbeek. Guy op zijn vers aangeschafte blauwe TT600R, met de standaard Pirellis er nog op, en natuurlijk zonder roadbookkastje en Steve op zijn doorleefde TTR en met roadbookkastje. Daarmee was de volgorde gelijk bepaald...
195 kilometers stond op pagina 1, en de eerste afslag direct naast de camping bracht je gelijk op een zandpad van en kilometer.....Dat beloofde veel goeds. Het weer was prima, de dagen ervoor had het geregend, maar op de dag zelf was het droog. Geen stof op de paden, dus, maar ook geen blubbermassa’s!
Het rijden ging super. Eventjes inkomen, en dan plaatje voor plaatje het roadbook volgen. Geconcentreerd blijven, dan gaat er niets mis.
Soms gaat er dus wel iets mis. Op een gegeven moment rijden we tegen een grote zandvlakte aan, met een mooi hek eromheen. Wat heen en weer rijden heeft geen succes, er staan nergens sporen. Dus dan maar terug, maar in het bos raken we ook de weg kwijt. We rijden net zo lang door tot we de verharde weg weer vinden, en staan op een kruising eventjes op de kaart te kijken, als er 2 Engelse KTM rijders onze kant op komen. Eventjes vragen bij welke situatie zij zitten zet ons weer op de juiste weg. Steve heeft een afslag gemist, maar nu weten we precies waar we fout zijn gegaan en waar we dus wel heen moeten.
Later op de dag overkomt ons dat nog een keer. Op het roadbook staat vermeld “neem het eerste grote zandpad links” dus dat doe we dan maar. Door te veel op die opmerking te letten zien we de afstand (die eronder staat) over het hoofd; het is het eerste grote zandpad na 1150 meter.....maar ook nu blijkt: als je terugrijdt naar het punt waarvan je zeker weet dat je goed zat, kom je altijd weer op de juiste route.
Over de hele dag komen we vrijwel slechts een stuk of 10 andere motorrijders tegen, de rest van de deelnemers hebben een andere route. Prima natuurlijk, zo hebben de omwonenden het minst last van ons. De verschillende ruiters en paard-met-wagens groeten vriendelijk, zolang je laat merken dat je rekening met ze houdt. Even stilstaan, desnoods de motor afzetten. Zo’n paard is lastiger onder controle te houden dan een tweewieler.
Maar er zijn niet alleen tweewielers of paarden in het bos. Op een lang breed zandpad, wordt de snelheid iets opgevoerd terwijl grote plassen water links en rechts worden gepasseerd. Een diepe brom van een viertakt klinkt achter ons. Zeker een rijder die erlangs wil??? Wat heet eentje, 3 quads hale ons met grote snelheid in. Zij hebben geen roadbook, dus het zijn geen Ad Ketelaars-rit rijders. Ze weten duidelijk de weg en lopen op ons uit, en de haakse bocht aan het eind wordt vol gas genomen. Wij moeten echter rechtdoor, een single-track in. Daar kunnen die brede ballonbandens natuurlijk niet door!!
Een pad door het riet eindigt bij een link technisch stukje. Haaks rechtsaf een trap van heel veel treden op, soms wel 36. Oei dat is lastig. Inmiddels hebben we er een belgische bondgenoot bij, een XR600 rijdt alleen en heeft zich bij ons aangesloten. Een voor een rijden we omhoog. Wel een leuk plekje om een plaatje te schieten, dus we stoppen even en rijden weer naar beneden en vervolgens voor de foto weer omhoog. De Honda geeft bovenaan ietsje teveel gas en slaat bijna acherover!!!
Guy ziet dan plots dat de uitlaatophanging van Steve’s motor is afgebroken. K#t wat nu??? Gelukkig staan er overal hekjes en paaltjes , dus met behulp van een tangetje wordt een stuk ijzerdraad van een hekje geknipt en daarmee wordt de uitlaatdemper vastgeknoopt.
De Honda is inmiddels doorgereden, maar wordt afgelost door een groepje KTM’s en Yamaha WR-ren proberen ook naar boven te rijden. Het merendeel is succesvol, maar aan WR426 blijft halverwege steken en heeft hulp nodig van zijn maatjes.
Uiteraard kom je ook situaties tegen die niet in het roadbook vermeld staan. Een ontsnapte koe staat op haar dooie gemakkie midden op “ons” pad te herkauwen. Voorzichtig proberen we het beest links door het gras te passeren, maar de koe schrikt en gaat ook naar links. Okee, denken we, jij je zin, en we gaan de rechetrberm proberen, maar helaas, de koe gat nu naar rechts. Een groepje andere rijders sluit aan bij dit gedoe. Telkens als wij links gaan gaat Berta 1 ook links, en bij rechts volgt zij ook braaf....Tja, wat nu??? We hebben geen zin opm dat beest de stuipen op het lijf te jagen, maar om de rest van de dag achter in een koe te staren is ook niet de bedoeling. Op goed geluk en met een beetje meet vaart nemen we de rechetrkant en letten niet op die wandelende melkfabriek. Dat heeft gelukkig wel resultaat, Bertha blijft kompleet omsingeld maar staan en dan kunnen we verder. Stom beest.
Inmiddels moeten we weer op zoek naar een tankstation. De TTR van Steve loop 1 op 11, die van Guy niet, maar daarentegen heeft Guy zo af en toe een peukje nodig, en heeft hij ’s ochtends niet meer dan 2 Sultana’s gegeten. Bij een tankstation nemen we even pauze, een AA-tje en even zitten. Guy lijkt wel een zwerver, zo zwart van het stof!!
We moeten dan nog 40 kilometer, iets meer als een uur rijden dus. Steve wilde om 4 uur weer terug op de kamping zijn, en dat haalt hij net niet, maar gelukkig bedenkt hij zich. Hij loopt al 5 jaar te roepen dat hij de Ketelaarritjes nog nooit heeft uitgereden, en dat dat altijd door anderen komt, dus als hij nu niet uitrijdt is dat zijn eigen schuld. We rijden dus door, zelfde tempo en om iets over 4 uur komen we weer op de kamping aan. Olav en Bram staan er al een tijdje te wachten, door een olielek bij de XR600 van Bram zijn ze eerder gestopt. Balen natuurlijk, want nu moeten ze op de rest wachten....
Steve en Guy besluiten snel de boel op te laden. Even roadbook inleveren, wat praatjes maken, de belgische XR-rijder die inmiddels ook binnen komt rijden even gedag zeggen en op weg naar huis. Tot volgend jaar maar weer!!
