Komt ie, het is wel een hele kluif (helemaal zonder foto's)
Foto's van de rit kun je vinden op
http://www.allroadtour.fi/
of op het linkje uit de tekst.
VERSLAG ALLROADTOUR NOLPPIO
FINLAND 2002
Vorig Jaar kreeg ik via de ATIC (Africa Twin Internetional Connection) een mailtje dat in Finland de ALLROADTOUR weer van start was gegaan. Ik nam een kijkje op de website
www.finnbike.com/allroadtour en ik was meteen verkocht. DIT MOEST IK MEEMAKEN!
Een week lang door de bossen van Fins Lapland over gravelwegen, gravelpaden en gravelspoortjes rijden tot je geen gravel meer kan zien! GAAF!!
De rit wordt ieder jaar (als de vergunningen en toestemmingen rond komen) georganiseerd door een groepje Finse enthousiastelingen en is speciaal geschikt voor ‘zware allroad motoren’ dus een heerlijk klusje voor mij en mijn AT!
Er is geen (officieel) wedstrijdelement dus je kunt de tour in je eigen tempo rijden, maar om de dagetappes van 300 tot 450 km bij daglicht af te ronden dient er wel te worden dóórgereden.
DE VOORBEREIDING:
Na enig heen en weer gemail met de organisatie, schreef ik me in voor de 2002 editie en kon de voorbereiding beginnen.
Eigenlijk viel dat voorbereiden best mee, want wat moet je nou verbeteren aan een AT?! Oké de voor- en achtervering maar dat was me nou net even te duur, dus dat bleef bij dikkere olie in de vorkpoten. Wel een GPS systeem erop en stuurverhogers om wat gemakkelijker te kunnen staan. Verder gewoon zorgen dat mijn liefje helemaal toppie in orde was.
Al mijn motorvakanties waren tot nog toe altijd naar het zonnige zuiden gegaan en ik was wel eens toe aan iets anders. Dus als je dan toch al naar Lapland gaat, dan rijd je natuurlijk metteen even door naar de Noordkaap (net als al die andere touristen..).
Aangezien het nogal een stukkie rijden was naar de start (+/- 2600 km) en de rit zelf ook niet echt kort (+/- 2400 km) bleef ik wat banden betreft mijn Conti TKC80jes trouw en bestelde bij de organisatie een nieuwe achterband om na de tour naar de Noordkaap te kunnen banjeren en weer naar huis (nog eens ruim 6000 km)
De organisatie heeft een onderdelenservice waar je opgeeft welke onderdelen ze voor je moeten inslaan en meenemen in de servicetruck, als je de onderdelen nodig hebt kun je ze ter plekke in het bivak kopen en anders gaan ze na afloop weer terug naar de dealer! Prima service!
Zo stonden vóór de start dus tientallen mensen even hun banden te wisselenn, remblokken te vernieuwen en kettingsets te wisselen, want je kreeg ook nog eens 30% korting (op de Finse prijs) en met het belachelijk hoge inschrijfgeld van 80 Euro (ja, daar staat maar één nul!) heb je wel wat geld over voor nieuwe banden!
Voor dat astronomisch hoge inschrijfgeld krijg je alle overnachtingen (waar mogelijk in hutjes e.d.) elke dag “ontbijt”, “lunch”, en “diner” en elke dag sauna, maar daarover later meer..
Eén van de redenen dat de kosten zo laag zijn is dat er een aantal sponsors zijn die zaken ter beschikking stellen of flinke korting geven op bijvoorbeeld de huur van de servicevoertuigen. De deelnemers wordt gevraagd om de motoren te voorzien van stickers van deze sponsors (geen verplichting maar je motor krijgt er wel een echte rally-look van).
Als je een GPS hebt dan krijg je ook de waypoints voor de route, er wordt gereden in kleine groepen dus als je geen GPS hebt volg je gewoon degene vóór je, bij elke richtingsverandering blijf je net zolang wachten tot de rijder achter je heeft gezien dat jij afslaat. Werkt goed.
Dit was voor mij de eerste keer dat ik een rit reed op GPS en dat bevalt reuze goed! Misschien iets voor de TCN om eens bij een rit ook waypoints te geven?!
Voorgaande jaren was het zo dat de organisatie je bagage meenam in de servicetruck en dat er zelfs een grote voorraad benzine meeging. Dit jaar moest je echter alles zelf meenemen op de motor. Dus moest ik mijn jarenlang beproefde ‘inpaksysteem’ dat mijn twin verandert in een pakezel, drastisch herzien. Alles moest licht en klein zijn en niet in de weg zitten tijdens het rijden of uitsteken. Dus geen koffers, geen tanktas, geen overbodige zooi als stoeltjes kookspullen en schoon ondergoed..
Matje en slaapzak gingen in een kanozak achterop, tentje ging in een pvc buis met schroefdop en de tentstokken en wat gereedschap in nóg een pvc buis (met dank aan de Willy Wortel die dat ooit bedacht heeft, werkt heel goed!). Een EHBO setje en twee binnenbanden gingen aan de zijkant in een klein tasje waar je je niet aan bezeerd bij een eventuele valpartij.
Zo stond de motor er helemaal Allroadtour-klaar bij. Okéoké dan ook nog maar wat schone sokken en een tandenborstel (enzo) in een rugzakje gepropt en daar ook metteen maar een zgn. Camelback bijgestopt. Dat is een soort omgekeerd katheter, een waterzak met een lange slang eraan waaruit je tijdens het rijden kunt drinken. Dit bleek later echt een heerlijkheid te zijn, alleen jammer dat je er geen bier in kunt doen want ik denk dat die waterzak dan ontploft. Moeten ze toch nog eens over nadenken..
Toen ik mijn nieuwe ‘inpaksysteem’ tijdens een modderig uitstapje in Luxemburg ging uitproberen bleek ten eerste dat offroad rijden met bagage en rugzak toch wel wat vermoeiender was, en ten tweede dat je die schroefdoppen wél goed moet vastdraaien op die pvc buizen. . . . Geeft wél een erg voldaan en stoer ‘Camel-Trophy gevoel als je je tent hebt opgezet. . . zonder haringen. . .
Goede les! Is me daarna nog maar één keer overkomen.
Een voorwaarde voor deelname aan de Allroadtour is dat je met de motor naar de startplaats Suomussalmi moet rijden. De reden daarvoor is dat zo wordt voorkomen dat mensen met een motor aan de start komen die het eind niet haalt want voor de meeste mensen betekent starten in Suomussalmi een paar honderd kilometer rijden. Ook de twee Israëlische deelnemers die waren komen vliegen moesten op hun gehuurde KTM’s 700 kilometer vanuit Helsinki rijden.
Ik was drie dagen vooraf al in Helsinki om de organisator Pekka Heikinnen te helpen met de laatste voorbereidingen. Zo moesten de serviceauto’s nog worden opgehaald, bestickerd en volgeladen en moesten de bestelde onderdelen nog gelabeld worden.
Pekka stond me in de haven al op te wachten toen ik met de veerboot uit Stockholm aankwam. Wat een kolosaal drijvend winkelcentrum zeg!! Alles was erop aanwezig, als ze er maar geld aan kunnen verdienen, casino, bioscoop, theater, winkelpromenade, glazen panoramaliften, WOUW ! en dat voor een overtochtje van één nacht.
Samen met Pekka eerst even in Helsinki een bakkie gedaan en kennis gemaakt met zijn vrouw Kati en toen aan de arbeid!
De verbindingsrit naar Suomussalmi verliep over oersaaie wegen van hetzelfde geestdodende soort als de grote binnenwegen die ik in Zweden had gereden. Het land van 1000 meren noemen ze dat, nou ik had er wel twee gezien! Verder alleen maar bomen, bomen en nog meer bomen (met meren erachter denk ik..).
Het live televisie interview dat Pekka had geregeld ging gelukkig niet door, omdat ik de verst komende (rijdende) deelnemer was stond er “interview with Dutch biker” op het programma in de ochtendshow, maar ze hadden de programmering aangepast dus daar kwam ik mooi onderuit! (anders had ik daarna al die Finse vrouwen van mijn lijf moeten weren, erg vermoeiend..).
In Suomussalmi aangekomen stonden er zo’n honderd motoren te popelen om de volgende dag te starten. Het eerste bivak (camp 0) lag 10 km. Buiten het dorp midden in het bos, aan een meer met een sauna op loopafstand. Finnen zijn helemaal gek van sauna, die kunnen echt geen dag zonder! Als houthakkers een tijd lang in het bos werken wordt er eerst voor een sauna gezorgd, zodoende staan er dus door het hele land honderden sauna’s midden in de bossen.
Eerst maar even mijn ‘pakezel’ getransformeerd in een Allroadtour-geschikte variant en toen een rondje door het bivak om de huisvlijt van de andere deelnemers te bewonderen.
Het deelnemersveld varieerde van XR250jes tot R1150Gssen en verbazend (?..) veel AT’s en TA’s.
Erg indrukwekkkend wat sommige mensen, ook met beperkte middelen, van hun motor kunnen maken.
DE TOUR!
Zaterdag:
Eerste dag van de ALLROADTOUR, wat is dit GAAF! Om 12:00 als laatste ‘patrol’ (groep van 8 tot 12 motoren) vertrokken, de etappe was +/- 370 km lang, 70% gravel, 20% modder/stenen/zand en 10% asfalt, er leek geen eind aan te komen!
De rit wordt gevolgd door een freelance filmploeg die een documantaire van de rit willen maken, ze hebben onze ‘internationale’ patrol uitgekozen om de hele week te volgen.
Na 15 km had ik al een bijna-valpartij die me er fijntjes aan herinnerde om het wel een beetje rustig aan te doen. Onderweg twee keer een gammele ruïne van wat ooit bruggetjes geweest moeten zijn, dat soort bruggetjes verwacht je eerder in Afrika ofzo ik zou er lopend nog over hebben getwijfeld. Ook twee keer een rivierdoorwading gehad, de filmploeg stond daar op ons te wachten, ik denk dat die cameraman achteraf toch liever met z’n telelens had gefilmd….hihi.
Pekka, onze patrol-leader had de gang er aardig inzitten en ondanks twee lekke banden kwamen we om 22:30 aan in het bivak. Er zijn slaapgebouwen maar ik besluit m’n tent op te zetten. “Ah, dat is de echte Allroadtour-spirit” roept Pekka, die zelf wél binnen slaapt..
Zondag:
Tweede etappe van zo’n 380 km, de dag begon goed, Pekka’s vrouw Kati komt naar me toe rennen “Jeroen just five minutes to the start!” ik dacht dat ze een geintje maakte we zouden pas over een uur starten. Niet dus, de volgorde was veranderd en ik had niet meer op het infobord gekeken dus ik wist van niks! Gelukkig had ik bijna alles al ingepakt, snel alles op de motor en nog net op tijd aan de start.
Vandaag rijdt Valdo mee, hij komt uit Estland en rijdt op een K75 zijspan, een soort Ural of Dneppr maar dan erger. Het ding loopt 70-80 km/h, af en toe dreigt het ding er mee te stoppen, dan frummelt Valdo tijdens het rijden wat onder het zadel en komen er wat knallen en rookwolken uit en hij doet het weer! Op een gegeven moment stopt ie er helemaal mee en zijn drastische maatregelen nodig. Binnen tien minuten ligt het zandpad bezaaid met onderdelen, het halve blok wordt even uitgebouwd en een uurtje later loopt het weer! Al die tijd heeft Valdo helemaal niets gezegd, toen de motor het weer deed glimlachte hij en zei alleen maar “life is beautifull”. Hij sprong op zijn motor en voordat ik mijn helm op had was hij al aan de horizon verdwenen. Dat zijspan is alles dat hij heeft, wat heb ik een respect voor die man! Zand in het blok vindt hij ook niet erg, dat komt door de uitlaat vanzelf wel weer naar buiten, die stenen zijn wél vervelend, zegt hij, die blijven in het carter hangen!! Wat een prachtvent!
Bivak is vandaag in een soort verlaten camping, slapen doen we met z’n allen in de ‘danszaal’, de vloer ligt bezaaid met ruftende snurkende lichamen in slaapzakken. Heeft wel wat…
Maandag:
Vandaag 320 km inclusief een ommetje om te kunnen tanken. Konrad, een Zweed op een BMW, heeft nu al 5 keer een lekke voorband gehad, de rest van de groep nog helemaal niet! Daar zijn we allemaal (op één na dan..) erg blij mee want dan zit de rest statistisch gezien goed!
Ik vind die gravelwegen helemaal geweldig! Je hebt verschillende soorten, van los gravel waar je banden in wegzakken tot keihard ingewalst gravel met een laagje los zand erop.
Vandaag heb ik Finse sauna-les gehad, gisteren dacht ik dat ze me in de maling namen met een verhaal over een “wasta”, een bos takken waarmee ze zichzelf en anderen afranselen. Tijdens één van de stops begon een van de Finnen takjes bij elkaar te binden en riep “Jeroen this is for your spanking in the sauna!” Tuurlijk joh! Je denkt toch niet dat ik dat geloof?….wel dus…Die finnen zijn allemaal massochistisch en als ze dat niet zijn dan zijn ze sadistisch! (dan slaan ze een ander, bij voorkeur mij!) Eigenlijk was het best lekker, oh jee nou begin ik zelf ook al! Het after-sauna-meertje was dit keer een riviertje, BRRRRRRR!
De koffiestops zijn een openbaring voor me. Midden in het bos stoppen we, worden de bijl en de zaag van de motor gehaald (standaard uitrusting…) en wordt een kampvuur gemaakt waarvoor je in Nederland drie maanden taakstraf zou krijgen. Vervolgens wordt er uit een willekeurig riviertje water gehaald en boven het kampvuur tussen de worstjes aan de kook gebracht. Als je dat in Nederland zou doen zit je daarna een week lang op de plee! Geweldig, ik voel me net een padvinder!
Dinsdag:
Vandaag bijna 300 km met een ‘uitstapje’ buiten de route naar de (op een na?) hoogste berijdbare “berg” van Finland. Wel een mooi uitzicht vanaf deze hoop keiën van een meter of 700 hoog.
We hebben onze patrol in tweeën gedeeld zodat degenen die wat vlotter willen rijden niet steeds hoeven te wachten tot Valdo er weer bij is.
Mooie omgeving vandaag de route ging grotendeels over brede en harde gravelwegen en er was ook wat meer asfalt maar de stukken daartussen waren extra moeilijk dus toch nog een best zware etappe. Stukken met grote rotsblokken waar je trail-rijdend overheen moest. En weet je, na 10 km staand op je stepjes in de eerste versnelling lijken je armen wel een meter langer te zijn geworden!
Het bivak is vandaag echt in het midden van nergens! Er is zelfs geen sauna in de buurt! De tentjes moesten midden in het bos worden opgezet op een laag mos van 20 cm dik, m’n haringen haalden de grond niet eens.. Als m’n tent eindelijk staat hoor ik een tweetaktmotortje janken, bleek dat het team met een kettingzaag bomen aan het omzagen was om ter plekke even een sauna te bouwen!!! Ja je moet natuurlijk wel je prioriteiten kennen!
Woensdag:
Vandaag hadden we een ‘rustdag’ dus twee keer in hetzelfde bivak overnachten. De route voor vandaag is 160 km en die kan dus zonder bepakking worden gereden, maar je kunt ook lekker in het bivak blijven hangen of zelf een stukkie gaan tokkelen naar een dorpje ofzo.
Had ik dat maar gedaan..
Zonder bagage gaat het allemaal nog net even makkelijker en dus sneller. Even de concentratie kwijt en ik kom teveel in de buitenbocht terecht, geen probleem, dan in de struiken, geen probleem, dan die boom….. probleem….. Jeroen vecht met boom, Jeroen wint, boom(pje) plat maar motor ligt in de kreukels! Goed, een boom omhakken met een AT gáát dus wel maar kost je wel je kuip (dat hoeft dus niemand meer te testen, als iemand dat van plan was..). Dure grap maar gelukkig heb ik zelf geen letsel en is de schade alleen cosmetisch. De kuip, die nu een puzzel is, wordt met Ducktape weer in elkaar geplakt en we gaan weer verder, een tikkie rustiger alleen.
In het bivak nog even bij de medic langs geweest om toch maar even naar m’n nek te laten kijken die ik een beetje verrekt heb.
Donderdag:
Door mijn intieme ontmoeting met de plaatselijke fauna gisteren heb ik de bijnaam ‘Woodpecker’ verworven, er zijn al meer bijnamen uitgereikt, zo heet Konrad inmiddels ‘Tubie’ (binnenbandje) gewoon leuk bedoeld allemaal.
Vandaag de langste etappe, ongeveer 480 km lang incl. ommetje om te tanken. In Nederland heb ik altijd al een hekel gehad aan mul zand, nou dat rotspul hebben ze hier dus ook, alleen zitten er hier ook nog grote stenen doorheen om het nóg leuker te maken.. En dat tientallen kilometers achter elkaar! Gelukkig komt na regen weer zonneschijn en dus komt er na zand weer gravel!
Ik heb de hele rit tot nu toe een fles Hollandse graanjenever meegesleept (een wonder dat die nog heel is) en omdat ik vandaag jarig ben drinken we die met de hele patrol leeg, dat wil zeggen met degenen die nog niet uitgeput in hun tent zijn zijn neergestort. Met z’n vieren dus. Een liter jenever met z’n vieren, als je net uit de sauna komt en eigenlijk bekaf bent, hakt er behoorlijk in! Gelukkig lag de rest van de deelnemers zo’n beetje in coma dus had niemand echt last van ons gelal. Excuus aan het roze rendier, het spoelt er vanzelf weer vanaf in de regen.. denk ik.. of was het tòch de BMW van Konrad?..
Vrijdag:
De laatste etappe van de tour, 290 km genot en verrukking, wel weer een stuk met mul zand maar niet zo lang als gisteren. Het laatste stuk van de route was wat onduidelijk maar omdat het laatste bivak op dezelfde plaats is als het eerste, kwamen bepaalde stukken bekend voor en vonden we toch de juiste route weer terug.
We kwamen om 21:00 aan in het kamp en diverse deelnemers waren alweer druk bezig om hun banden te wisselen en enkelen gingen nog diezelfde avond op huis aan.
Voor mij tijd om de afgelopen week nog even op me in te laten werken, afscheid te nemen van nieuwe vrienden en vast te bedenken of ik volgend jaar weer ga deelnemen. Het was in ieder geval een onvergetelijke belevenis en een geweldige vakantie, zeker voor herhaling vatbaar, misschien met enkele andere TCN-leden??
VOLGEND JAAR:
In 2003 wordt de rit waarschijnlijk gereden in juni, dit jaar vonden de uitzetters het wat te stoffig en droog (ga je boven de poolcirkel en dan sta je daar met je dikke trui bij 30 graden!..). In juni is er in Finland nog volop smeltwater en nog wat sneeuwresten hier en daar.
Neem in ieder geval eens een kijkje op de website
www.finnbike.com/allroadtour en als je geen internet hebt maar toch meer informatie wilt, kun je ook even met mij bellen: 075-6707005
Noppengroet!
Jeroen Krijnders
Foto’s van de website zijn geplaatst met toestemming van de organisatie en fotograaf Ari Peltola
