De avonturen van Hessel
Geplaatst: za nov 01, 2003 18:13
Hallo guys 'n gals,
Hessel hier,
Jullie dachten natuurlijk dat ik van de aardbodem verdwenen was (niet onmogelijk in Z-Amerika) en ik lees hier ook al dat ik niet besta.
Ik denk, dus ik besta. Alleen staat er geen Hessel in mijn paspoort. Ik ben nl. schizofreen en af en toe neemt een andere persoonlijkheid het voortouw.
Waar heb ik dan al die tijd uitgehangen?
Wel, na hier een beetje ontdooid te zijn, moesten eerst m’n hormonen nodig eens naar de kermis.
Op m’n paasbest stak ik dus de eerste de beste kroeg in die er wel gezellig uit ziet.
Wow, als m’n ogen aan het halfduister gewend zijn, zie ik de mooiste vrouwen die ik ooit gezien heb. In geen velden of wegen is een kerel te zien. Kortom; paradise
Direct wordt mijn aandacht getrokken door een dame tegenover me aan de bar.
Zodra er oogcontact is, krijg ik een vette knipoog, met haar lange wimpers.
Ze loopt op me of en vraagt me ten dans.
Hoe heet je ? vraag ik. Met een donker bruine stem antwoordt ze, Lola.
Wil je wat drinken? Champagne (maar die smaakt hier meer naar cherry-Cola)
Zelf gooi ik nog een paar tequila’s
, in mijn al aardig benevelde hoofd, en wil haar vragen hoe ze haar ontbijtje wil. Maar ze legt haar vinger op mijn lippen (wat heeft ze grote handen!) en wenkt me mee naar buiten.
Ze stapt in een gereedstaande taxi en ik volg haar.
Ondanks mijn toestand, vis ik mijn hoteladres nog uit mijn binnenzak en zijn in 5 min. In m’n *****hotel.
Om een lang verhaal kort te maken;
She was a he, en daar kwam ik te laat achter....... Veel te laat.........
3 dagen later kon ik weer een beetje lopen en zitten, maar toiletteren......... , oef !
Goed, ik zal het een beetje smakelijk houden.
In die 3 dagen heb ik alleen maar wezenloos voor me uit zitten (au !) staren. Ik voelde me, ja hoe zal ik het zeggen... eh, genomen, zeg maar.
Waarom had mijn scherpe fotografenblik me in de steek gelaten ?
Na die 3 dagen, vermande ik mezelf. Ik had sterk de behoefte om mijn mannelijkheid te bewijzen.
Ik dofte mezelf wederom op en overgoot mezelf met aftershave. Ik rook nl. nog steeds die travo.
Dit maal besloot ik een taxichauffeur te vragen naar een leuk en safe (en goedkoop natuurlijk) adres.
Buiten gekomen zag ik maar 1 taxi. Een oud oranje barrel.
God wat heb ik een hekel aan die kleur, maar ook aan wachten. Ik stapte dus toch maar in.
Eenmaal op de achterbank (beetje schuin zittend op 1 bil) wachtte me een aangename verassing; de chauffeur bleek een chauffeuse te zijn. En wat voor een;de mooiste vrouw die ik in lange tijd gezien had (echte bedoel ik)
Ik keek onmiddellijk naar haar handen, die klein en ringloos bleken te zijn.
‘Dit schept perspectieven.’dacht ik.
Ik zag dat ze in de spiegel naar mijn dure camera keek, die achteloos op mijn buik hing.
Om indruk te maken vroeg ik:’weet je wel hoe veel deze camera gekost heeft?’
Ze noemde een bedrag dat aardig in de buurt kwam, dus verdubbelde ik de aanschafprijs. (Liegen gaat me makkelijk af)
Ze bleek niet erg onder de indruk, maar zei, dat ik dan vast een professioneel fotograaf was.
Achteloos antwoordde ik dat Hugh Hefner en Larry Flint persoonlijke vrienden van me waren.
‘Als je wilt kan ik je in de kortste keren rijk en beroemd maken’. Loog ik.
‘Daar zou ik alles voor over hebben’ zei ze en keek me veelbelovend aan.
Dus vroeg ik of ze mee ging naar m’n hotel. Met een lichte blos op haar wangen stemde ze toe.
Bij het hotel aangekomen deed ze de autodeur voor me open en liep achter me aan de lobby in.
Wat loop je moeilijk zei ze. Ik lachte als een fazendeiro met kiespijn en mompelde iets over een klein ongelijkje.
Sneller dan verwacht lagen we in m’n *****bed.
Gelukkig had ik nog een beetje neushoorn-neus-hoorn poeder bij me die ik eens van een vriend gekregen had. Ik zou haar niet graag teleurstellen.
Toen we bijna op ons hoogtepunt waren, vroeg ik haar verschrikt; ‘heb je de meter van de taxi wel uitgezet ?’ (romantiek is mooi, maar het moet wel betaalbaar blijven)
Si....... Si ..........Siiiiiiiiiiiih !! zei ze.
Dat klonk overtuigend.
Enkele ogenblikken later draaide ik me tevreden om en viel meteen in een diepe slaap.
De volgende morgen werd ik met een glimlach om m’n mond wakker.
Deze vrouw had mijn hart gestolen.
Even later blijkt, niet alleen m’n hart, maar ook mijn geld, kleren en, last but not least, mijn camera.
Alleen een stapeltje keurig gestreken boxershorts lagen er nog.
Gelukkig maar, want mijn sluitspier is nog lang niet weer de oude.
M’n wereld viel voor de 2e keer in een week in duigen.
Maar even bellen met de hotelmanager en ik leg m’n probleem uit.
Gelukkig gaat liegen me goed af en ik vertel dat mijn kamer leeg was gestolen toen ik de vorige avond terug kwam.
De manager kijkt me meewarig aan en 5 min. Later sta ik op straat met al m’n spullen. Nou ja, al ? Alleen een plastic zakje boxers en slechts gekleed in een schoonmakers overal die me veel te klein is.
Ik haat het om ergens uitgegooid te worden.
Wacht maar, ooit kom ik terug en begin een hotel naast dit kolere hotel. Dat zal ze leren. No one fucks Hessel !!
Ik wil een taxi aanhouden, maar realiseer me dat ik geen real op zak heb.
Ik sjok een beetje de stad door. Ik voel me als Sjakie uit Flodder in Amerika.
Dan maar op zoek naar het leger des heils.
“Ik ben een survivor en ik ga het redden”, probeer ik me hopeloos zelf moed in te praten.
Na lang zoeken vind ik het heilige leger en ik mag er naar binnen.
De bedden blijken bezet, maar ik mag op de grond slapen. Ook krijg ik een bord eten. Ik vraag direct naar de chef-kok, omdat het niet te vreten is. Nadat er een bullebak (van 2 meter hoog en een meter breed) uit de keuken kwam en mij met een boze blik vroeg of er iets mis was met zijn eten, zeg ik dat het prima smaakt. (Gelukkig gaat liegen me goed af).
Een dag later komt er tijdens het eten een rijke meneer (veel goud en net zo’n camera om z’n nek dan ik had )de eetzaal binnen en pikt mij er met mijn Hollandse kop er direct uit.
Hij loopt op mij af en vraagt me hoe ik hier terechtgekomen ben.
Eerst wil ik een verhaal ophangen, dat ik als vooraanstaand journalist een reportage maak over de armoede hier, maar besluit dichter bij de waarheid te blijven (wat ik erg moeilijk vindt).
Misschien kan deze señor me hier uit helpen.
Ik vertel het diefstal verhaal en de man knikt begrijpend.
De man vraagt, wanneer ik weer terug naar Nederland wil.
‘Liever vandaag dan morgen’, zeg ik.
De man besluit mij te helpen, en geeft me wat zakgeld om kleren en een internetcafé van te betalen.
‘Ik zet je morgen met een volle maag op het vliegtuig naar Amsterdam’. zei de man.
Hij krabbelde een adres((vlak bij Schiphol) op een papiertje en vertelde dat ik daar onmiddellijk naar de WC moest gaan als ik in Nederland terug was.
Vreemd, maar had ik een keus?
Ik zie er weer op mijn paasbest uit en ga zo bij die meneer mijn maag vol eten. En vanavond stap ik op het vliegtuig naar mijn heerlijke koude kikkerlandje.
Eind goed al goed
Hessel Rickers
Hessel hier,
Jullie dachten natuurlijk dat ik van de aardbodem verdwenen was (niet onmogelijk in Z-Amerika) en ik lees hier ook al dat ik niet besta.
Ik denk, dus ik besta.
Alleen staat er geen Hessel in mijn paspoort. Ik ben nl. schizofreen en af en toe neemt een andere persoonlijkheid het voortouw.Waar heb ik dan al die tijd uitgehangen?
Wel, na hier een beetje ontdooid te zijn, moesten eerst m’n hormonen nodig eens naar de kermis.
Op m’n paasbest stak ik dus de eerste de beste kroeg in die er wel gezellig uit ziet.
Wow, als m’n ogen aan het halfduister gewend zijn, zie ik de mooiste vrouwen die ik ooit gezien heb. In geen velden of wegen is een kerel te zien. Kortom; paradise
Direct wordt mijn aandacht getrokken door een dame tegenover me aan de bar.
Zodra er oogcontact is, krijg ik een vette knipoog, met haar lange wimpers.
Ze loopt op me of en vraagt me ten dans.
Hoe heet je ? vraag ik. Met een donker bruine stem antwoordt ze, Lola.
Wil je wat drinken? Champagne (maar die smaakt hier meer naar cherry-Cola)
Zelf gooi ik nog een paar tequila’s
, in mijn al aardig benevelde hoofd, en wil haar vragen hoe ze haar ontbijtje wil. Maar ze legt haar vinger op mijn lippen (wat heeft ze grote handen!) en wenkt me mee naar buiten. Ze stapt in een gereedstaande taxi en ik volg haar.
Ondanks mijn toestand, vis ik mijn hoteladres nog uit mijn binnenzak en zijn in 5 min. In m’n *****hotel.
Om een lang verhaal kort te maken;
She was a he, en daar kwam ik te laat achter....... Veel te laat.........
3 dagen later kon ik weer een beetje lopen en zitten, maar toiletteren......... , oef !
Goed, ik zal het een beetje smakelijk houden.
In die 3 dagen heb ik alleen maar wezenloos voor me uit zitten (au !) staren. Ik voelde me, ja hoe zal ik het zeggen... eh, genomen, zeg maar.
Waarom had mijn scherpe fotografenblik me in de steek gelaten ?
Na die 3 dagen, vermande ik mezelf. Ik had sterk de behoefte om mijn mannelijkheid te bewijzen.
Ik dofte mezelf wederom op en overgoot mezelf met aftershave. Ik rook nl. nog steeds die travo.
Dit maal besloot ik een taxichauffeur te vragen naar een leuk en safe (en goedkoop natuurlijk) adres.
Buiten gekomen zag ik maar 1 taxi. Een oud oranje barrel.
God wat heb ik een hekel aan die kleur, maar ook aan wachten. Ik stapte dus toch maar in.
Eenmaal op de achterbank (beetje schuin zittend op 1 bil) wachtte me een aangename verassing; de chauffeur bleek een chauffeuse te zijn. En wat voor een;de mooiste vrouw die ik in lange tijd gezien had (echte bedoel ik)
Ik keek onmiddellijk naar haar handen, die klein en ringloos bleken te zijn.
‘Dit schept perspectieven.’dacht ik.
Ik zag dat ze in de spiegel naar mijn dure camera keek, die achteloos op mijn buik hing.
Om indruk te maken vroeg ik:’weet je wel hoe veel deze camera gekost heeft?’
Ze noemde een bedrag dat aardig in de buurt kwam, dus verdubbelde ik de aanschafprijs. (Liegen gaat me makkelijk af)
Ze bleek niet erg onder de indruk, maar zei, dat ik dan vast een professioneel fotograaf was.
Achteloos antwoordde ik dat Hugh Hefner en Larry Flint persoonlijke vrienden van me waren.
‘Als je wilt kan ik je in de kortste keren rijk en beroemd maken’. Loog ik.
‘Daar zou ik alles voor over hebben’ zei ze en keek me veelbelovend aan.
Dus vroeg ik of ze mee ging naar m’n hotel. Met een lichte blos op haar wangen stemde ze toe.
Bij het hotel aangekomen deed ze de autodeur voor me open en liep achter me aan de lobby in.
Wat loop je moeilijk zei ze. Ik lachte als een fazendeiro met kiespijn en mompelde iets over een klein ongelijkje.
Sneller dan verwacht lagen we in m’n *****bed.
Gelukkig had ik nog een beetje neushoorn-neus-hoorn poeder bij me die ik eens van een vriend gekregen had. Ik zou haar niet graag teleurstellen.
Toen we bijna op ons hoogtepunt waren, vroeg ik haar verschrikt; ‘heb je de meter van de taxi wel uitgezet ?’ (romantiek is mooi, maar het moet wel betaalbaar blijven)
Si....... Si ..........Siiiiiiiiiiiih !! zei ze.
Dat klonk overtuigend.
Enkele ogenblikken later draaide ik me tevreden om en viel meteen in een diepe slaap.
De volgende morgen werd ik met een glimlach om m’n mond wakker.
Deze vrouw had mijn hart gestolen.
Even later blijkt, niet alleen m’n hart, maar ook mijn geld, kleren en, last but not least, mijn camera.
Alleen een stapeltje keurig gestreken boxershorts lagen er nog.
Gelukkig maar, want mijn sluitspier is nog lang niet weer de oude.
M’n wereld viel voor de 2e keer in een week in duigen.
Maar even bellen met de hotelmanager en ik leg m’n probleem uit.
Gelukkig gaat liegen me goed af en ik vertel dat mijn kamer leeg was gestolen toen ik de vorige avond terug kwam.
De manager kijkt me meewarig aan en 5 min. Later sta ik op straat met al m’n spullen. Nou ja, al ? Alleen een plastic zakje boxers en slechts gekleed in een schoonmakers overal die me veel te klein is.
Ik haat het om ergens uitgegooid te worden.
Wacht maar, ooit kom ik terug en begin een hotel naast dit kolere hotel. Dat zal ze leren. No one fucks Hessel !!
Ik wil een taxi aanhouden, maar realiseer me dat ik geen real op zak heb.
Ik sjok een beetje de stad door. Ik voel me als Sjakie uit Flodder in Amerika.
Dan maar op zoek naar het leger des heils.
“Ik ben een survivor en ik ga het redden”, probeer ik me hopeloos zelf moed in te praten.
Na lang zoeken vind ik het heilige leger en ik mag er naar binnen.
De bedden blijken bezet, maar ik mag op de grond slapen. Ook krijg ik een bord eten. Ik vraag direct naar de chef-kok, omdat het niet te vreten is. Nadat er een bullebak (van 2 meter hoog en een meter breed) uit de keuken kwam en mij met een boze blik vroeg of er iets mis was met zijn eten, zeg ik dat het prima smaakt. (Gelukkig gaat liegen me goed af).
Een dag later komt er tijdens het eten een rijke meneer (veel goud en net zo’n camera om z’n nek dan ik had )de eetzaal binnen en pikt mij er met mijn Hollandse kop er direct uit.
Hij loopt op mij af en vraagt me hoe ik hier terechtgekomen ben.
Eerst wil ik een verhaal ophangen, dat ik als vooraanstaand journalist een reportage maak over de armoede hier, maar besluit dichter bij de waarheid te blijven (wat ik erg moeilijk vindt).
Misschien kan deze señor me hier uit helpen.
Ik vertel het diefstal verhaal en de man knikt begrijpend.
De man vraagt, wanneer ik weer terug naar Nederland wil.
‘Liever vandaag dan morgen’, zeg ik.
De man besluit mij te helpen, en geeft me wat zakgeld om kleren en een internetcafé van te betalen.
‘Ik zet je morgen met een volle maag op het vliegtuig naar Amsterdam’. zei de man.
Hij krabbelde een adres((vlak bij Schiphol) op een papiertje en vertelde dat ik daar onmiddellijk naar de WC moest gaan als ik in Nederland terug was.
Vreemd, maar had ik een keus?
Ik zie er weer op mijn paasbest uit en ga zo bij die meneer mijn maag vol eten. En vanavond stap ik op het vliegtuig naar mijn heerlijke koude kikkerlandje.
Eind goed al goed
Hessel Rickers
