NOPPENFORUM.NL

Een verhaal uit de echte oude doos. Ik kocht deze Transalp in april 2013 op een heel krap budget. Dus zit er best wel wat creatief budget-beunwerk tussen. Maar misschien wel leuk om te delen.

Deel 1 - De bagage

Ok, vorige week ben ik begonnen om mijn tassen reisklaar te krijgen. Ik heb een setje tassen die je over je zadel kunt leggen, die ik op mijn vorige motor gebruikte om wat mee te kunnen nemen. Volgende week wil ik met de Transalp naar Londen, omdat ik daar moet zijn voor een conferentie. De achterkant en de onderkant van de tassen is van hard plastic. Op de XJ600 heb ik al gemerkt dat dat niet hittebestendig was, toen de uitlaat een gat in de onderkant smolt. Dat hebben we opgelost met een paar stukken aluminium die we onder de tas hebben gepopnageld. Op de Transalp hangen de tassen tegen de kappen aan de achterkant. Daarom was het plan om een stuk vilt te plakken op het contactvlak tussen de tas en de Alp. Aan de kant van de uitlaat wilde ik ook een soort hitteschild bouwen, zodat de zijkant van de tas niet zou kunnen smelten. Dat heb ik gedaan met twee stalen plaatjes. Een aan de buitenkant en een aan de binnenkant met vier boutjes er doorheen voor stevigheid.


De stalen plaat aan de buitenkant met de boutjes met een laagje siliconen er over.


De tas met het toegevoegde vilt. De andere kant heeft alleen het vilt.

Bij een proefritje bleek dat een geladen tas het niet goed deed tegen de zijkant aan de kant van de uitlaat. Toen ik over een verkeersdrempel ging met 80, duwde hij er zo hard op, dat de voorkant los schoot. Aan de andere kant bleef het prima zitten. Maar goed, ik moest dus een versteviging aan gaan brengen. Een M8 draadeind, wat zelfborgende moeren en een stuk DIN rails en wat draadeinden leverden een goed resultaat.


Afgewerkt met een paar stukjes buis ziet het er best netjes uit.


Met nette afstand tussen tas en zijkap.


En mijn pakezel staat klaar. De tassen hangen nog wat raar, maar ze zijn nu ook leeg. Met alle spullen er in wordt het weer anders.

Deel 2 - Naar Londen

En toen was het natuurlijk tijd voor de reis. Ik heb al mijn bagage verzameld en de motor ingepakt op maandagavond. Op dinsdagochtend werd het tijd om van start te gaan. Op naar Calais. Ik heb naar Google maps gekeken en de afstand ingeschat, dus ik dacth dat ik dat wel op een tank zou kunnen doen. Dus in België alle tankstations keurig voorbijgereden. Maar hoe mis kun je het hebben... Ongeveer 25km van Calais moest ik toch echt een tankstation opzoeken. Dus binnendoor op zoek naar een tankstation en dat was geen relaxed ritje. Want die ferry wacht op niemand. Dus toen ik een tankstation gevonden had, vol op het gas naar de boot tegen een snelheid die ook op de Franse wegen toch niet echt legaal is. Maar de Transalp blijkbaar wel kan. Ik was in ieder geval op tijd.



In Nederland, België en Frankrijk was ik blij met de voering in mijn motorjas, maar in Engeland bleek het al snel te warm. Maar in het enthousiasme van de rit en de onbekendheid met de weg, ben ik niet gestopt voor ik Londen in reed. Wat een stad en wat een verkeer. Op vrijdag sprak ik een motorkoerier en hij zei dat als ik het verkeer in het centrum van Londen had overleefd, ik overal kon
Maar goed, op die eerste dag kwam ik tussen al het verkeer terecht en ik stopte keurig achter in de rij voor de verkeerslichten. Een andere motorrijder reed de hele rij langs en stopte vooraan. Daarna gebeurde dat met nog een paar motoren. Toen stopte er een naast mij, wees op zijn voorhoofd en wees voor zich uit. Dus ging ik achter hem aan over de busbaan, over de scheidingslijn tussen de twee tweebaans rijstroken, door rijen heen snijdend bij verkeerslichten etc. Toen schoot het best aardig op. Al brak het zweet me wel uit toen ik ineens langs een politieauto reed langs de buitenkant over wat eigenlijk de rijbaan aan de andere kant was. (Dat voelde heel bekend, dat rechts rijden.) Ik voelde me echt een hooligan op dat moment. Maar de heren agenten kipperden niet eens met hun ogen en haalden mij later weer ergens in. Dus voelde ik me bevestigd in mijn rijgedrag en de race door Londen begon.

Ik reed over Picadilly Circus en zwaaide natuurlijk even naar de koningin. Want het was natuurlijk wel de 60th verjaardag van haar kroning op die dag. (Niet dat ik dat wist tot die avond.)



Natuurlijk reed ik mijzelf helemaal verloren in Londen. Ik had mijn Nokia Lumia 920 met offline navigatie bij mij, zodat ik wist waar ik naartoe moest. Terwijl ik de navigatie aan het instellen was, kwam er een man naar mij toe en vroeg de weg naar St. Paul's. Niet dat ik wist waar dat was. Dat vond hij vreemd. Blijkbaar horen mensen op motoren voor hem niet verder te gaan dan hun eigen stad.

Uiteindelijk kwam ik op de plek waar ik moest zijn en heb ik de TA op slot gezet achter een groot hek voor de twee dagen dat ik bij de LeWeb conferentie was.


(Genomen tijdens de start van de dag toen er geoefend werd en je nog niet binnen hoorde te zijn...)

Het was een prima conferentie en vooral de spits op donderdagmiddag in de metro was heerlijk...

Een echte Transalp eigenaar, zo snel het meer dan een tientje kost gaan we aan de beun

Hahahahaha! Zeker. Maar het maakt het ook wel leuk.

Dat beunen met die kettingsmeerder heb ik wel hier gepost, maar die heb ik pas later gebouwd. Vooral vanwege mijn ketting-smeer actie op de parking bij mijn hotel. Maar dat komt in een volgende post.

Deel 3 - Bexhill-on-sea

Op vrijdagmorgen maakte ik me klaar om naar de zuidkust te rijden. Ik was nog van plan geweest om langs het Ace Cafe te gaan, maar er waren geen mensen die daar ook konden zijn. Dus heb ik dat hele stuk maar overgeslagen. Ik ben er al eens eerder geweest en het is leuker om daar met kennissen te zijn dan er alleen je English breakfast op te eten.
Toen het tijd werd om weg te rijden, deed ik het stomste dat je kunt doen met je motor. Omdat ik toch wat nerveus was over het achterlaten van de TA in Londen, had ik de killswitch uit gezet. Natuurlijk was ik dat compleet vergeten toen ik de motor probeerde te starten. Het ging zelfs zo ver dat ik iemand heb gevonden om de TA aan te duwen van de heuvel af. Daarna weer omhoog en weer naar beneden. Op de derde ronde zag ik ineens dat de schakelaar verkeerd stond. Onopvallend zette ik de schakelaar om, liet de koppeling opkomen en hij deed het!

Ik had geen printer in de buurt en ik had op dat moment nog geen 12V aansluiting op de Transalp zitten, dus ik kon niet zomaar ongelimiteerd navigeren met mijn telefoon. Dus besloot ik om de kaart goed te bestuderen en dan op basis van mijn herinnering de stad uit te rijden. Dat gaf twee problemen. Ten eerste bleek Londen een veel grotere stad dan ik verwacht had. En je rijd heel veel door de stad en verbazend weinig op snelwegen zoals we ze hier kennen. En daarnaast bleek mijn geheugen helemaal niet zo goed als ik had gehoopt. Niet alle straten zaten er in en al snel reed ik in gebieden waar ik niets over wist. Dus toen de borden op waren, deed ik waar ik het beste in ben. Ik deed kop of munt en koos mijn volgende richting. Grappig genoeg reed ik daarmee wel over Abbey Road en langs de studios. Op deze manier reizen blijft niet heel lang leuk, dus stopte ik bij een tankstation. Bij dat station stond een motorkoerier met een dikke Harley zijn banden op te pompen. Dus stopte ik achter hem en sprak hem aan. Het was een leuke gesprek en al snel hadden we het over motoren, zijn keuze voor een H-D ten opzichte van de Japanners waar de meeste koeriers op rijden en over het zoeken van goedkope onderdelen op eBay. Het was een gezellige 15 minuten en ik kon weer onderweg. Ik werd blijkbaar ook nog gespot door iemand van een Engels motorforum, maar dat zag ik pas toen ik weer thuis het forum las. Ik reed door het centrum van Londen, richting Chelsea, en naar Bromley. Daar pakte ik mijn telefoon en zette een route uit naar Bexhill on Sea waarbij ik de snelweg zou vermijden. Ik stopte de telefoon in mijn tanktas en deed mijn handschoenen aan. Juist op het moment dat ik de motor startte kwam er een vos voorbij lopen. Dat heb ik weer. Geen foto dus.

Terug onderweg reed ik vrijwel direct Bromley uit en kwam ik op de echte Engelse landwegen terecht:

Deze weg was misschien drie TransAlp sturen breed en ik zou nog op veel kleinere wegen terecht komen tijdens mijn rit. Ik kwam zelfs mijn eerste haarspeldbochten tegen. Het grappigste was een bord dat zei: "Change to a low gear now”. Als buitenlander heb ik soms wel eens de neiging om naar borden te luisteren en dat was maar goed ook. De weg deed eerst een blinde 90 graden bocht naar rechts en ging daarna heel steil omhoog. Het was alsof ik de trap op reed. Dit soort weggetjes zorgden wel voor een hele leuke dag op de motor met zesenhalf uur slingerende weggetjes. Ik denk dat mijn grijns ook buiten mijn helm te zien was toen ik in Bexhill aankwam. Maar het was ook wel lekker om de motor te parkeren en van de zee te genieten.


Spot the bike

Ik had een leuke avond met vrienden in een pub met folk muziek en kwam laat terug bij mijn hotel. Tijd om te slapen. Het was een lange dag geweest.

Deel 4 - Naar huis

Na een goede nacht was het tijd om mij weer op te maken voor de thuisreis. Daar hoort het smeren van de ketting bij. Ik had natuurlijk een spuitbus in mijn tas gestoken, dus dat was het probleem niet. Wat wel een probleem was, was het ontbreken van een middenstandaard. Dus ben ik naar de receptie gelopen op zoek naar een flinke stuk karton. Daarna heb ik met de TA rondjes gerold over de parkeerplaats om zo de ketting te smeren. Iedereen die naar de parkeerplaats heeft gekeken, zal zich waarschijnlijk afgevraagd hebben waar die gek mee bezig was. Tijd om te vertrekken. Het was nog twee uur naar Dover over kronkelende weggetjes langs de kust. De beleefde Britten leken mijn gezelschap niet te waarderen, want ze gingen allemaal aan de kant rijden, zodat ik ze in kon halen. Mij hoor je niet klagen.

De grootste uitdaging kwam nog. Het laatste stukje snelweg, de M20 naar Dover. De wind daar was ongelofelijk. Als ik een vrachtwagen inhaalde, had ik hetzelfde gevoel als flinke turbulentie in een vliegtuig. De motor werd van rijbaan naar rijbaan geveegd door de wind en het kostte me al mijn concentratie en mijn fysieke kracht om de TA in het midden van de rijbaan te houden waar ik wilde rijden. Ik vroeg me wel af of dat hetzelfde zou voelen op een nieuwere motor, maar ik kon het niet aan andere motorrijders vragen, omdat ze allemaal naar andere veerboten leken te gaan.



Ik haalde de bot op tijd en het was tijd om weer onderweg te gaan door Frankrijk en België. Dat is een lange snelweg dicht bij de kust en de wind bleef een belangrijke factor. En in België kwam ik mijn eerste lange file tegen bij wegwerkzaamheden. Tijd om door de file te gaan rijden en het blijkt dat goed voorbeeld goed doet volgen. Want al snel had ik een treintje Duitse motoren achter mij aan door de file. Aan het einde van de 4km file haalden ze mij in en bedankten me dat ze achter mij aan konden rijden. In Duitsland is dat natuurlijk illegaal, dus ik weet niet of ze er anders aan gedacht zouden hebben. Deze keer wist ik dat ik moest tanken, dus even aan de kant en de tank weer vol voor het laatste stuk.Een paar uur later kon ik de TransAlp in de garage zetten en direct door voor het vieren van een trouwdag. Alles bij elkaar een prima reis met weinig bijzonderheden. Een reis waarin ik leerde dat je een behoorlijk houten kont krijgt van al die uren achterop een Transalp. En een reis waarin ik leerde dat een paar dagen op de motor je wel helpen om een betere rijder te zijn.

Heerlijk, beetje onder het motto niet te veel denken, lekker doen. Zo ben ik ook eens naar een training geweest 400km Duitsland in, iedereen verklaarde me voor gek. Maar ik was lekker uitgewaaid voor de start en ook weer voor m'n thuiskomst.

Ja, super toch? Je moet het gewoon doen, anders doe je het nooit. Dit was de eerste keer dat ik zoiets deed en daarna heb ik dat best wel wat keren herhaald. Gewoon lekker. En je ziet weer eens wat anders.