NOPPENFORUM.NL

En nog maar eentje kopiëren van ARM voordat deze in de prullenbak belandt.

Na 2 jaar afkicken begon het rallyvirus toch weer te kriebelen. Ik heb me daarom maar ingeschreven voor de Greece rally op de dikke 950SE. Ik zag dat Plarina ook al in de lijst stond, nog meer gegadigden?

Ik hoop dat het een beetje op mijn eerste rally (Alto Turia 2009) gaat lijken qua omgeving, sfeer en endurogehalte.

Dag 0

‘s Ochtends vroeg neem ik de trein naar Schiphol, probleemloos kom ik 3.5u van tevoren aan. De rij voor de douane is 45min, dus heel acceptable. In de Efteling-achtige zigzaglijntjes zie ik Monique (Memo Tours) en Hielke (monteur). Een paar bochtjes later zie ik dat de rij inmiddels flink gegroeid is. Zonder verder onderzoek mag ik door de douane. Dus nu ruim 2u de tijd voor koffie drinken en teamleden ontmoeten. Zoals gewoonlijk veel ondernemers maar dit keer ook een journalist en een beleidsadviseur. Het vliegtuig vertrekt netjes op tijd en het wordt een probleemloze vlucht en ik kan een beetje bij-slapen.

In Thessaloniki gaan Monique en ik de huurauto ophalen terwijl de rest met een busje naar het hotel wordt gebracht. Het is een uurtje rijden. Als we aankomen is de rest van het team al druk bezig met het papierwerk en de motoren. Ik ben net te laat om nog te laten keuren dus dat komt morgen wel, voor de rest ben ik er helemaal klaar voor.

Dag 1 (L1 5km, SS 31km, L2 4km)

Vanaf 9u kunnen we de motor laten keuren, alle vinkjes zijn gezet en we zijn klaar om met de proloog te starten om 13u. We gaan tanken en rijden de liaison naar de start van de proef om de weg te verkennen. Dwars door de stad met veel zijwegen, we maken een paar foutjes en zijn lekker aan het dwalen. Bij de start zien we al dat het heftig begint, een ruwe berg op met diepe watergeulen en om de 50m een richting wijziging.

Het is erg warm als we met de proloog moeten starten, ik heb nummer 61 en heb zo’n 25 rijders voor me. In de schaduw kijk ik toe hoe ze omhoog knallen en met een Russische deelnemer bespreek ik de eerste situaties van het roadbook. Ik probeer door wat ademhalingstechnieken wat rust in m’n lichaam te krijgen, maar een beetje spanning is er zeker. Ik ga van start en de eerste steile stukken gaan goed, maar ik moet zo erg op de stenen en geulen letten dat ik weinig tijd heb om te navigeren. Op goed geluk kiest ik soms een richting op. Dit gaat natuurlijk niet altijd goed en soms moet ik terug. Na het eerste heftige stuk wordt het rustiger, ook in m’n hoofd. Het roadbook is wennen, niet alle zijwegen staan er op en je moet heel nauwkeurig zijn. Dit is ook de eerste rally waarbij ik op 2 decimalen rij. Wat bredere paden worden afgewisseld door smalle geitenpaadjes die soms nauwelijk te zien zijn door struiken of overhangende takken.

Vrij aan het einde kom ik bij een afslag met in het midden een struik aan de linkerkant liggen wat takken. Ik rij over de takken heen en ontdek waarom deze hier niet geheel toevallig lagen. Er loert een gapend gat aan de linkerkant van de struik. Ik probeer er nog overheen te komen maar voel direct m’n achterwiel gegrepen worden door de zwaartekracht (helaas geen beelden). Meteen plant ik m’n stuur in de helling, pak m’n sjorband en knoop de motor vast aan de struik. De andere kant van de band heb ik vast en probeer beweging in de motor te krijgen. Dit gaat zweten worden, cm voor cm komt de motor de goede kant op. Dan hoor ik geschreeuw: are you oke?! De orga weet van het moeilijke punt en staat paraat. Ik was niet de eerste die het gat in gaat blijkt later. Met z’n 3-en krijgen we de motor uit het gat.
Bezweet stap ik op, probeer m’n lijf en geest weer tot rust te krijgen. Niet ver daarna kom ik bij de finish van de special. Ik tank en buig m’n rempedaal weer de goede kant op en de motor is klaar voor morgen.

In de avond hebben we de show start in het centrum van de stad. Ik laat de rest van de deelnemers kennismaken met het mooie geluid van een V-twin, door sommige deelnemers ook wel “Bos Chevrolet” genoemd. Daarna laten we door de ober de tafel vol zetten met al het lekkers dat Griekenland qua eten te bieden heeft.

18e, 1u10, 1min speed penalty

Dag 2 (L1 10km, SS 210km, L2 5km)

Vandaag gaat een lange dag worden. Rustig ga ik van start en haal langzaamaan wat deelnemers in. Rij een tijdje met kleine Bert, op snelle stukken ben ik sneller, maar op downhill, blubberige of er stenige klimmetjes gaat zijn Beta veel makkelijker. Op een gegeven moment raakt hij met z’n achterwiel een steen en ligt onderuit, gelukkig alles heel.

Na verloop van tijd komen we bij een brandgang. Het is een gleuf die we door moeten en daarna een steile brede helling. Ik bereid me mentaal voor en ga vol goede moet door de gleuf, geef behoedzaam en doch overtuigend gas en heb de hele breedte van het pad nodig om de goede kant op te gaan. Naarmate de snelheid stijgt wordt het makkelijker. Ik zie Graham (Engelsman van 70jaar) een gat induiken, zijn motor maakt een rol en hij maakt een mooie val. Gelukkig weer zonder vervelende gevolgen. Later in de week kom ik erachter wat een mooi persoon dit is. Rally rijden is voor hem “collecting memories”, hij gaat heel wat herinneringen verzamelen deze week.

We volgen een skipiste omhoog wat erg leuk is met de dikke V-twin. Maar het is niet alleen maar skipiste omhoog knallen want we komen in het “Adventure forrest”. Zijweggetjes van de piste met veel omgevallen bomen diagonaal over het pad. Het moeilijke is is dat de lage kant ook het dichts bij de afgrond ligt. Ik kies er daarom voor om wat hoger over de boom te gaan, maar omdat je niet haaks op de boom af kan komen wordt het vaak alles of niet. Meer dan eens kom ik over de boom maar zijn motor en berijder gescheiden van elkaar. M’n motor begint wat moeilijker te lopen wat het nemen van boomstammen ook niet makkelijker maakt. Ik bedenk me dat het niet oververhitting is maar brandstofgebrek.Het is nog maar 2km naar de refueling maar ik begin hem flink te knijpen. Ik heb geluk en kom rijdend op het hoogste punt, vlak daarna slaat de motor pruttelend af. Met een beetje duwen kom ik bij de afdaling en ga ik in stilte naar beneden. Beneden gekomen duw ik de motor naar het asfalt en zwaai naar de orga ze komen op me afrennen en ik krijg van de paramedics en halve liter benzine. We hebben 20min neutralisatie waarin ik tank, roadbook wissel en snel wat eten naar binnen duw.

45Sec te laat start ik aan het tweede stuk wat begint met de skipiste omhoog. Met brullende motor scheur ik omhoog en kom langs de fotograaf. Het weer wordt wat slechter en er vallen wat druppels. Op de route komt steeds meer blubber. In zo’n blubberbak kom ik bijna ten van. Later ruik ik dat het geen blubber is maar koeienstront. Ik rij weer verder, maar ICO is op 0 gesprongen. Dit gebeurd nog een paar keer en ik bedenk met de bij het starten de spanning zo laag wordt dat de ICO de batterij nodig heeft, deze zal wel leeg zijn. Er volgen veel lange steile afdalingen. Dit is op deze motor erg zwaar voor je schouders. Ook krijgen we nog een hele steile klim over gras met verborgen stenen, m’n motor krijgt het warm van het langzame zwoegen omhoog en begint op een poot te lopen. Ik neem verplicht 5min rust om de boel af te laten koelen. Daarna loopt ie weer als vanouds. Moe maar voldaan kom ik over de finish. Hier ontdek ik dat ik m’n tasje met gereedschap ben verloren, balen.

Altijd heb ik een CR2032 batterijtje bij me voor in de ICO maar niet dit jaar. Gelukkig vind ik er een in het bivouac, voor de rest stelt het onderhoud weinig voor vandaag.

13e, 7u40, 6min speed penalty

Dag 3 (L1 80km, SS 210km, L2 55km)

Vandaag hebben we een lange liaison naar een gebied met totale andere ondergrond en omgeving. Veel minder stenen en meer bos en soms zelfs zand. Vele snelle paden worden soms afgewisseld door kleine paadjes waarvan je het begin soms niet eens ziet.

Vlak voor de refuelling hebben we een hele steile afdaling met veel stenen, dit is een flinke aanslag op m’n schouder en armen. Om niet weer zonder brandstof te komen te staan ga ik tanken bij een oude mannetje. Met flink volle tanks komen we bij een soort van oude Romeinse weg aan omhoog. De motor stuiterd alle kanten op en maakt soms een sprong, gelukkig de goede kant op. Er lijkt geen einde aan de marteling te komen, soms kan ik een stukje in z’n 2 rijden, maar meestal is het ploeteren in z’n 1 omhoog de grootste stenen ontwijken, maar vooral de motor overeind houden. Boven gun ik me even wat rust, ik ben boven het kookpunt gekomen.

Het gaat erg lekker en we komen bij het punt waar een deel van de route eruit gehaald is. Ik vind het jammer, want ik had er wel zin in gehad. Het was weer een soort van avonturenbos, maar de orga vond dat dit te zwaar was. ‘s Avonds krijgen we te horen dat de 70-jarige Engelsman hier toch doorheen is gegaan. Nadat hij het point-of-no-return (flinke afstappen) bereikt had zag hij huisjes aan de andere kant van een vallei. Hij besloot hier naar toe te rijden en de orga te bellen om hem de weg terug te wijzen. Het bleek dat hij in Macedonië was beland.

Aan het einde van de special glijdt plotseling m’n voorwiel weg. Door verder in te sturen krijg ik weer grip, maar zoveel grip dat het stuur direct naar rechts wil slaan. Het kost mij zoveel kracht om dit te voorkomen dat ik mijn bors/schouder voel protesteren. Ik stop even want dit voelt niet goed en ik wordt misselijk. Ik denk dat dit wel eens einde rally kan zijn. Het voelde alsof er iets scheurde. Na een tijdje probeer ik alles te bewegen, het werkt! Opgelucht stap ik weer op en rij de laatste 20km, zonder al te veel pijn. In het laatste stuk vind ik nog een Engelsman die z’n motor aan de binnenkant van de bocht in een greppel heeft gekregen. Samen met nog een andere rijder trekken we de motor eruit. Hij is super dankbaar.

Bij de finish heb ik een tijdje zitten kletsen met een rustige Italiaan (ja ze bestaan) uit de buurt van Milaan. Daarna rij ik de lange liaison terug
‘s Nachts heb ik wel wat pijn bij het draaien maar gelukkig is er niks kapot. Met wat googlen kom ik erachter dat ik waarschijnlijk een spierscheurtje heb in m’n grote borst spier.

12e, 4u24

Dag 4 (L1 15km, SS 85km, L2 15km)

Na een korte liaison begin ik aan de special. Gelukkig heb ik geen last van m’n borst. Het is makkelijk rijden over snelle paden. Ik val wel 2x om, de eerste keer moeten we onder een omgevallen boom door en daarbij voelt mijn voet ineens lucht ipv ondergrond. De 2e keer wil ik bij een moeilijke situatie stoppen om goed te kijken, mis ik weer contact met moeder aarde. Ik probeer de motor nog op te vangen, maar zo sterk ben ik niet, mijn borstspier zegt auw.

Af en toe is het wat zoeken naar de ingang van het pad, maar meestal wordt het duidelijk na een paar meter. Ook rijden lange Bert en ik verkeerd bij een stuk met rode lintjes, we rijden te ver door en zien niet het vervolg van de lintjes. Na een paar minuten valt het kwartje en vinden we de goede weg. Ik kon merken dat ik wat minder scherp was en wat meer navigatie foutjes heb gemaakt vandaag.

Om 13u waren we terug in het bivouac. Vandaag gaan we ons klaar maken voor de marathon etappe. Samen met Hielke (onze monteur), wissel ik m’n wielen en was de luchtfilter met benzine. Ik was namelijk een schone luchtfilter vergeten mee te nemen. Er komt toch flink wat zand uit. Nadat de meeste benzinedampen verdwenen waren hebben we de filter opnieuw ingeolied.
Verder pakken we de tenten en prop hier een dekentje in. Daarna nog een luchtbed nodig en wat schone kleren, dat moet voldoende zijn om de marathon etappe te overleven.

‘s Avonds gaan we uit eten na de briefing van 18u. Met 4 man gaan we lopend zodat we niet met volle buik en zonder beweging naar bed gaan. Het eten is weer heerlijk, de lamskoteletten smaken goed. Na de bestelling kwam wel de kok naar buiten om te vertellen dat het van een oud lam was, dus wij vroegen een schaap, maar nee in Griekenland is een lam van een jaar nog geen schaap. Het dessert is van het huis.

15e, 2u18, 1min speed penalty

Dag 5 (L1 3km, SS 300km, L2 7km)

De marathon etappe begin makkelijk, 280km over wat snelle paden. Het eerste tankstation rij ik voorbij, want ik wil halverwege tanken. Maar de laatste km krijg ik het toch een beetje benauwd want het lijkt erop dat m’n voortank bijna leeg is en achter heb ik nog maar 2L. Ik rij een tijdje op met een vriendelijke en rustige Italiaan en vraag hem om achter me aan te rijden zodat ik niet alleen zonder benzine kom te staan. Vlak voor de tankstop komen we bij een rivier die we door zouden moeten, maar omdat het water modderig is en je dus niet de bodem kan zien, helaas heeft de orga besloten om een omleiding te maken.

Bij de tankstop blijkt dat ik nog 1.5L over heb, maar het brandstofverbruik is toch wel erg hoog. Ik denk een combinatie van bib mousse, veel zachter dan de 1.5bar waarmee ik normaal rij en het rijk lopen op hoogte in de bergen (tot wel 2000m). Met volle tanks rij ik verder over erg steile afdalingen het kost flink moeite en ik heb het gevoel op Exxon Valdez te zitten.

De achterkant voelt ook wat raar en insturen moet soms 2x. Ik draai de rebound voor 2 klikjes dicht wat lijkt te helpen. Dan hoor ik soms een metalig geluid uit de achtershock komen. Dit klinkt als toen die keer in Albanië mijn achtershock lek raakte. Het zal toch niet…..helaas de achterkant begint ook meer en meer te deinen.

Een hard enduro klim ligt voor ons, kompleet met rode lintjes. Met een man of 4 knallen we naar boven, zoeken het volgende lintje en rijden soms kruipend tussen de scherpe struiken door. Daarna volgt een zeer steile afdaling, ik doe dingen die ik met deze motor niet voor mogelijk hield. Ik ben trots op mezelf dat ik deze klim en afdaling haal als ik soms zie hoe ze met de lichte brommertjes aan het klooien zijn.

Bij een volgende klim raak ik het spoor bijster, door te kijken naar de volgende plaatjes bepaal ik grofweg de goede richting en vind een passende situatie. Hierna klopt het weer als vanouds. We volgen wat snelle paden maar moeten ineens links omhoog. Ik komt toch vrij makkelijk boven maar zie dan niet waar ik heen moet. Door de varens rij ik weer terug omlaag waar net andere deelnemers omhoog willen. Ik laat de motor iets achteruit rollen en met een aanloop kom ik weer netjes boven, nu zie ik dat we rechts hadden moeten aanhouden en vind de lintjes die het begin van het pad markeren. Het wordt een lange, zeer technische afdaling die over gaat in een wandelpad met veel scherpe bochten, afstapjes en natuurlijk stenen. Ik leid een groepje van 5 rijders en soms moeten we even zoeken naar het vervolg van het pad. We komen beneden aan waar een regengoot van wel 2m diep zich links naast het paadje bevindt. Dit maakt het best spannend om te rijden want er is geen ruimte voor fouten. Dan zie ik een opstapje van 2m, maar die geul zit nog steeds links van ons. Ik beeld me in hoe ik deze opstap neem en ga er vol voor. Ik kom netjes in balans boven. Later hoor en zie ik de foto van een onfortuinlijke Engelsman die zijn motor op z’n kop in de geul had liggen.Iets verderop glijdt mijn achterwiel richting de geul, ik het kost met flink wat kracht om het achterwiel weer op het paadjes krijgen. Zonder verdere avonturen rij ik moe en voldaan over de finish.

We rijden daarna naar onze camping wat een beetje oude griebus boel is. Veel oude mensen met hele bouwwerken om hun caravan heen om zoveel mogelijk schaduw te creëren. Samen met lange Bert bestellen we een pul bier en een bord spaghetti. Het is een heel groot bord vol, maar hij gaat helemaal naar binnen. Het bier smaakt ook uitstekend

7e, 7u58

Het heeft vannacht veel geregend in de bergen, we kregen gisteren al te horen dat de route waarschijnlijk gaat veranderen. Het is erger dan verwacht en we kunnen het eerste berggebied helemaal niet in. 170 van de 230km worden geschrapt en er blijven er maar 55km over. Ik vind het erg jammer, maar als ik bij thuiskomst de beelden zien van dit gebied heb ik er alle begrip voor.

We rijden in colonne, 60km over het asfalt naar een punt op de route die nu onze start gaat worden. Vrij in het begin volgt een steile helling die net om een scherpe hoek begint. Ik kan natuurlijk niet de bocht maken én omhoog, dus laat de motor achteruit rollen, breng m’n ademhaling op orde en beeld me in hoe ik de helling op rij. Daarna geef ik gas en rij volgens het boekje heel netjes omhoog.
Mijn roadbook werkt niet meer dus ik moet met de hand draaien. Ik ben ook niet helemaal scherp en maak wat foutjes. Een aardige Griek op een CRF250 wijst me het goede pad. Later verteld hij me dat ik z’n 2e bril kapot heb geschoten met stenen onder m’n achterwiel vandaan. Ik bied hem mijn bril aan maar dat vind ie niet nodig, “It is all in the game”

Aan het einde van de special krijgen we eten en drinken van de locals. Het is een gezellige boel, maar ik heb geen voldaan gevoel na deze veel te korte dag. Ik loop m’n motor na, kom erachter dat de zekering van m’n stroomvoorziening eruit is, zet het achterwiel goed recht en de monteur vind een passende bout voor m’n linker achterdemper.

10e, 1u04

Dag 7 (L1 15km, SS 120km, L2 5km)

De laatste dag zal een kort rondje worden, met traditioneel wat meer enduro paadjes. Het blijkt makkelijk navigeren met veel snelle paden. Na 20km is de zekering van m’n roadbook weer kapot, dus met de hand draaien. Ook heb ik vandaag veel last van de lekke achterdemper, zeker op steile afdalingen met stenen waarbij de achterkant alle kanten op gaat.

Bijna boven in een skigebied rij ik fout, val om en motor slaat af…….starten doet ie niet meer ik hoor alleen de klik van het startrelais. Gelukkig krijg ik hem snel aan de praat door bergafwaarts aan te duwen. Daarna knal ik het laatste stukje naar boven. Hier gaan we via skipistes naar beneden, het is nog iets van 10km. Het is nu zaak de motor niet meer af te laten slaan, want zo makkelijk is het niet om hem aan te duwen op gladde hellingen met gras en stenen. Ik rij heel voorzichtig en probeer geen navigatie fouten te maken. Op gladde stenen glij ik onderuit, er ontsnappen wat vloeken. Gelukkig is het bergafwaarts en krijg ik m’n motor weer gestart op een wat opener stuk.

Dan kom ik bijna bij de laatste afdaling, dit is een downhill gemaakt door de plaatselijke mtb-ers. Ik zit aan de verkeerde kant van een goot, heel voorzichtig draai ik om zodat m’n motor blijft lopen. Dan vind ik het goede pad, met nog 500m te gaan naar het begin van de echte downhill begint m’n motor slecht te lopen en slaat uiteindelijk af. Accu is nu echt dood. Het is nog iets van 7km, dus wat er ook gebeurt, ik ga over die finish komen. Ik duw de motor 500m omhoog, drijfnat van het zweet en met m’n tong op m’n laarzen bereik ik het begin van de downhill. Zonder motor begin ik aan de pittige en zeer technische afdaling. Tijdens de breefing gisteren werd al gezegd dat het mooi is om dit zonder lopende motor te doen, het staat ook aangegeven in het road book en de plaatselijke Griekse rijder zei ook dat het sneller zou zijn. Veel keus heb ik niet. Sommige stukken loop ik naast m’n motor, zo steil en glad is het. Soms moet ik een klein stuk duwen, ik begin aan het einde van mijn Latijn te komen, maar heb nog genoeg motivatie om toch door te knokken. Dan komen 2 teamgenoten voorbij. Een hiervan had vanochtend startproblemen en heeft een starthulp in z’n rugzak meegenomen: held! Ik start de motor en deze loopt weer een paar km. Uiteindelijk kom ik met een grote grijns onderaan de berg aan op het asfalt. Nog 2km tot aan de finish. Ik sluit de starthulp permanent aan op de accu en rij met m’n zadel voor m’n borst geklemd de laatste km’s naar de finish. Het laatste stukje is onduidelijk en rij wat verkeerd, dan zie ik de finishboog. Onder luid gejuich van m’n teamgenoten kom ik kapot aan over de finish. Na 2 Red Bull en 10min zitten kom ik weer wat bij. Wat een gelukzalig gevoel, ik heb ondanks alles problemen, in een stuk, de finish gehaald.

Ik geef m’n zadel aan de orga en rij de 25km liaison zonder zadel met de starthulp aan de accu naar het bivouac. Hier krijgen we frikandel speciaal en friet. Met heel wat biertjes om het weg te spoelen voel ik de mens weer in mij terugkomen en gaat het stoere verhalen vertellen beginnen…..

16e, 3u57

Dit vind ik dus eigenlijk ongelofelijk knap. Ik zie mezelf nog niet zo'n rally rijden. Gaaf hoor.

Rustig aan beginnen, niet te veel willen in het begin, heeft mij ook 15 jaar (en 13 rally's) geduurd.

Sowieso beginnen. Alles is hier toch best een eindje vandaan.

prachtig en verslavend,
inderdaad de lat niet te hoog leggen en gewoon doen heb er nu twee gedaan en de derde staat op de planning