NOPPENFORUM.NL

Dit is wel een Dakar op tempo’

Tot aan de tankstop was het door de duinen vrijdag helemaal mijn ding. Daarna werd het richting de eindstreep in de Chileense havenstad Arica, nabij de grens met Peru, veel gehobbel over een grote open vlakte met dikke keien. Ik heb aardig wat motorrijders ingehaald. Sommigen stonden met een kapotte motor overdwars langs de kant en er waren ook ongevallen met gewonden. Een iemand moest zelfs gestabiliseerd worden, dat zag er erg uit. Maar als je er langs rijdt krijg je niet zo’n goed idee wat er precies gebeurd is. Misschien valt ’t achteraf ook wel mee.


Tijdens de Dakar Rally 2011 verzorgt Mirjam Pol uit Borne, de winnares van 2009, een dagboek vanuit Zuid-Amerika. Hieronder aflevering 6:

Je probeert toch bij het passeren toch te achterhalen wie er pech heeft. Kijkt om welk wedstrijdnummer ’t gaat, want ’t kan ook om een bekende gaan. Ik heb er vrijdag wel een paar zien liggen of staan. Bijvoorbeeld twee oud-teamgenoten, de Braziliaan Zé Helio die een gebroken schouder had opgelopen en de Portugees Paulo Consalves die donderdag de vijfde etappe naar Iquique nog won. Maar misschien is Consalves toch nog binnengekomen. Want de rustdag is eigenlijk een dag extra voor de zesde etappe naar Arica, je krijgt nog tot zes uur zaterdagavond de kans om de finish daar te halen.

Dit is wel een Dakar op tempo tot nu toe. Ik ben nu net binnen en ik heb alle dagen echt geen tijd gehad om dingen buiten de wedstrijd om te doen. Vanavond heb ik voor het eerst samen met de jongens van m’n serviceteam kunnen eten.

Nee, ik weet helemaal niet dat ik vrijdag tweede ben geworden. Daar hou je je onderweg niet zo mee bezig, en eenmaal hier in het bivak heb ik daar ook geen tijd voor. Al had ik wel een vermoeden. De Spaanse Laia Sanz kwam me 20 kilometer voor de tankstop nog voorbij. Dat was al vreemd, want ze was natuurlijk eerder gestart vanwege haar hogere klassering. Volgens mij moet ze twee keer tijd hebben verspeeld door navigatiefouten. Sanz kwam net na mij over de finish in Arica. Maar ik denk dat ze uiteindelijk toch als tweede in deze etappe geklasseerd zal worden, omdat ze onderweg bij een ongeluk zo’n tien minuten heeft geholpen bij een ongeluk. Dat wordt vast gecorrigeerd door de organisatie. En heb ik maar een klein uur verloren op Seel? Dat valt me dan nog mee.

Ik heb nog steeds niets gehoord over mijn protest tegen de drie uur tijdstraf. Daar ga ik zaterdag op de rustdag zeker naar vragen bij de organisatie, want ik wil wel graag van die uren af. Vooral omdat ik ze onterecht erbij heb gekregen.

Wat ik op de rustdag ga doen? Allereerst een paar uur langer slapen, ha ha, want ik hoef nu niet al om drie of vier uur in de nacht op. En overdag is er ook genoeg te doen. Aan de motor, verder de spullen poetsen, nieuwe glazen in m’n helmbril zetten, dat soort dingen. Ik hoef me niet te vervelen. Om twee uur ’s middag kunnen we het roadbook voor de volgende etappe naar Antafagasta ophalen. Verder ga ik vast even bij de andere Nederlanders buurten, want dat is er de afgelopen dagen ook niet van gekomen. Kijken hoe zij ervoor staan. Ik vroeg bijvoorbeeld pas nog: ‘Rijdt Jaap nog?’. Dat is veteraan Jaap van der Kooy die voor de zeventiende keer meedoet. Toen bleek dat hij al is uitgevallen met remproblemen in de derde etappe naar het Argentijnse San Salvador de Jujuy. Dat wist ik helemaal niet. Maar ja, zo is ’t nu eenmaal in Le Dakar: thuis ben je achter de computer van alles op de hoogte en wij als deelnemers weten hier van alles niks.’


Bij werkzaamheden in het bivak van Arica is vrijdag een 24-jarige Chileen overleden. Hij kwam om het leven bij de bouw van een metalen constructie. Het slachtoffer werd geëlektrocuteerd toen de constructie een hoogspanningskabel raakte.

bron ; http://www.tctubantia.nl/sport/dakar2011/

Mirjam Pol blijft drie uur tijdstraf houden


ANTOFAGASTA - De organisatie van de Dakar Rally scheldt Mirjam Pol de drie uur tijdstraf niet kwijt. De motorrijdster uit Borne kreeg extra tijd opgelegd omdat ze volgens de jury in de derde etappe ongeoorloofde hulp ontving. Pol tekende protest aan, maar dat haalde niets uit.


,,Ik weet zeker dat niemand me heeft geholpen, maar er valt niets meer tegen te ondernemen’’, zegt Pol vanuit Chili. ,,Ik heb zaterdag tijdens de rustdag het rallyreglement er op nagelezen en daarin staat dat alleen het signaleren van een hulpvoertuig van je ploeg langs de route al voldoende is om je die tijdstraf toe te bedelen. Dan ben je dus gewoon klaar. Er valt toch niets meer tegenin te brengen.’’

Ze baalt uiteraard wel van de strafmaatregel. ,,Ik weet dat ik in die etappe niet stil heb gestaan op het aangegeven punt en zelfs daarna ben ik tot aan de finish doorgereden. Dan is het raar dat de organisatie je zo’n straf oplegt met de bekende Franse slag. En als ’t hier lastig wordt verstaan ze opeens geen Engels meer. Dat schiet niet op. Er zit dit jaar een Nederlander in de organisatie, die heb ik er zaterdag op aangesproken. Hij antwoordde letterelijk: ‘De Dakarleiding blijft altijd achter de beslissingen van haar officials staan’. Dan weet je genoeg. Ik ga nu maar proberen deze Dakar Rally als derde motorvrouw uit te rijden.’’

In de zevende etappe tussen Arica en Antofagaste werd Pol tweede gisteren achter de Spaanse Laia Sanz. Ze had een achterstand van 1 uur en 2 minuten op de tienvoudig wereldkampioene trial. Sanz nam ook de eerste plaats in het klassement voor de motorvrouwen over van Annie Seel, de winnares van 2010. De Zweedse liet haar motorblok wisselen op de rustdag en dat pakte niet goed uit. Seel verloor gisteren bijna 2 uur op Sanz en moet nu 26 minuten goedmaken op de Spaanse. Pol staat derde op ruim 6 uur, inclusief tijdstraf, van leidster Sanz.

* Het tweede gedeelte van de etappe werd gisteren met zo’n 200 kilometer ingekort. De organisatie nam dit besluit omdat de geschrapte proef deels over een parcours dat zaterdag in de overlevingstocht door Zuid-Amerika al een slagveld aanrichtte. Veel Dakar deelnemers langdurig vast in de zandduinenvlakte van de Chileense Atacama-woestijn en kwamen pas op de rustdag binnen.

* De Franse ASO-organisatie heeft inmiddels ook bekendgemaakt dat Le Dakar volgend jaar voor het eerst door Peru leidt. De survival voor motoren, quads, auto’s en trucks start 1 januari 201 in het Argentijnse Buenos Aires en via etappes in Argentinië, Chili en Peru gaat het dan naar de eindstreep in de Peruaanse hoofdstad Lima.;

http://www.tctubantia.nl/sport/

Ik moet m’n kop erbij houden’
zondag 09 januari 2011 | 20:52

Tijdens de Dakar Rally 2011 verzorgt Mirjam Pol uit Borne, de winnares van 2009, een dagboek vanuit Zuid-Amerika. Hieronder aflevering 7.

‘Zo’n rustdag in de Dakar Rally komt goed uit, zeker als-ie zo hectisch verloopt als deze keer. Het is heerlijk om die druk van de wedstrijd even niet te hebben en lekker te bijkomen. Maar dat wil niet zeggen dat ik deze zaterdag niets gedaan heb. Ik sta nu te telefoneren bij een hek dat helemaal volhangt met onze kleding, voorzover je maar kunt kijken. Het is gelukkig allemaal weer droog.

Natuurlijk ben ik vandaag even wezen buurten bij de andere Nederlanders, om te horen wie er al uitligt in deze Dakar. Ik heb niks verrassends gehoord. Alleen Jaap van der Kooy is bij de motoren al naar huis, maar dat wist ik al. En ik hoorde daarnet dat de Fransman Guerlain Chicherit met z’n Mini gecrasht bij een testrit hier. Hij moest naar het ziekenhuis. (Zondag werd bekend dat Chicherit de Mini bij een zogeheten roll-out op de rustdag total-loss heeft gereden en daardoor uitviel. Het voertuig sloeg over de kop, maar de Fransman liep geen ernstige verwondingen op, red.)

Ik ben nu bezig aan de voorbereiding voor de zevende etappe richting Antofagasta in Chili. Heb een hele serie bij de hand als ik het roadbook doorneem. Daarin kleur ik de passages met verschillende kleuren. Rood gebruik ik als ’t om een gevaarlijk punt gaat. Al naar gelang de ernst zet ik er 1, 2 of 3 bij. En ik maak de hele balk rood als het extra riskant is. Oranje is voor minder gevaarlijke locaties. En groen geeft aan waar ik op een pad moet afslaan. Heel vaak proberen ze je ook te tricken, voor de gek te houden. Dan lijkt ’t alsof je naar een volgend pad moet, maar dan behoor je al eerder af te slaan. Voor zo’n situatie is blauw de aangewezen kleur. De minder ervaren rijders maken daar vaak de verkeerde keuze en dat kost ze veel extra tijd.

Met zo’n roadbook ben je telkens wel een paar uur zoet. Afgelopen week zelfs een keer drie uur omdat de organisatie allerlei wijzigingen in de etappe had doorgevoerd en je dat zelf moest aanpassen. Dan wordt het echt knippen en plakken.

Waarom ze een flink deel van de zondagetappe naar Antofagasta hebben geneutraliseerd? Omdat zo’n 60 procent van die route ook al vrijdag moest worden afgelegd en helemaal kapot is gereden. Er zijn nu (de nacht van zaterdag op zondag Nederlandse tijd, red.) nog steeds deelnemers niet over de finish van de zesde etappe hier in Arica gekomen. Een van de rijders van het team naast ons hier in het bivak arriveerde om kwart over zes daarnet, meer dan een dag nadat de meesten finishten. Dat is een kwartier te laat, want ze mochten tot zes uur binnenkomen. Het is maar zeer de vraag of hij zondag weer mag starten. Dan moet de organisatie wel met de hand over het hart strijken.

Ik vind ’t nog altijd leuk om hier mee te doen, ondanks dat ik door die tijdstraf weet dat er niet meer inzet dan een derde plaats. Dat is gewoon de werkelijkheid, die derde plaats, en het heeft geen zin om daarover te gaan mokken. Ik moet m’n kop erbij houden. Er zijn nog zeven etappes te gaan en ik mag hopen dat er verder met mij geen gekke dingen gebeuren. Dat kan zomaar. Zondag is het bijvoorbeeld een jaar geleden dat ik door de dokter uit de rally werd gehaald na een val met een traumahernia, gebroken ribben en een gescheurde kuitspier. Nee, daar ben ik verder niet mee bezig. Het is belangrijker je op de wedstrijd te richten.’


http://www.tctubantia.nl/sport/

Ik moet m’n kop erbij houden’
zondag 09 januari 2011 | 20:52 | Laatst bijgewerkt op: dinsdag 11 januari 2011 | 15:13

Tijdens de Dakar Rally 2011 verzorgt Mirjam Pol uit Borne, de winnares van 2009, een dagboek vanuit Zuid-Amerika. Hieronder aflevering 7.

‘Zo’n rustdag in de Dakar Rally komt goed uit, zeker als-ie zo hectisch verloopt als deze keer. Het is heerlijk om die druk van de wedstrijd even niet te hebben en lekker te bijkomen. Maar dat wil niet zeggen dat ik deze zaterdag niets gedaan heb. Ik sta nu te telefoneren bij een hek dat helemaal volhangt met onze kleding, voorzover je maar kunt kijken. Het is gelukkig allemaal weer droog.

Natuurlijk ben ik vandaag even wezen buurten bij de andere Nederlanders, om te horen wie er al uitligt in deze Dakar. Ik heb niks verrassends gehoord. Alleen Jaap van der Kooy is bij de motoren al naar huis, maar dat wist ik al. En ik hoorde daarnet dat de Fransman Guerlain Chicherit met z’n Mini gecrasht bij een testrit hier. Hij moest naar het ziekenhuis. (Zondag werd bekend dat Chicherit de Mini bij een zogeheten roll-out op de rustdag total-loss heeft gereden en daardoor uitviel. Het voertuig sloeg over de kop, maar de Fransman liep geen ernstige verwondingen op, red.)

Ik ben nu bezig aan de voorbereiding voor de zevende etappe richting Antofagasta in Chili. Heb een hele serie kleurstiften bij de hand als ik het roadbook doorneem. Daarin kleur ik de passages met verschillende kleuren. Rood gebruik ik als ’t om een gevaarlijk punt gaat. Al naar gelang de ernst zet ik er 1, 2 of 3 bij. En ik maak de hele balk rood als het extra riskant is. Oranje is voor minder gevaarlijke locaties. En groen geeft aan waar ik op een pad moet afslaan. Heel vaak proberen ze je ook te tricken, voor de gek te houden. Dan lijkt ’t alsof je naar een volgend pad moet, maar dan behoor je al eerder af te slaan. Voor zo’n situatie is blauw de aangewezen kleur. De minder ervaren rijders maken daar vaak de verkeerde keuze en dat kost ze veel extra tijd.

Met zo’n roadbook ben je telkens wel een paar uur zoet. Afgelopen week zelfs een keer drie uur omdat de organisatie allerlei wijzigingen in de etappe had doorgevoerd en je dat zelf moest aanpassen. Dan wordt het echt knippen en plakken.

Waarom ze een flink deel van de zondagetappe naar Antofagasta hebben geneutraliseerd? Omdat zo’n 60 procent van die route ook al vrijdag moest worden afgelegd en helemaal kapot is gereden. Er zijn nu (de nacht van zaterdag op zondag Nederlandse tijd, red.) nog steeds deelnemers niet over de finish van de zesde etappe hier in Arica gekomen. Een van de rijders van het team naast ons hier in het bivak arriveerde om kwart over zes daarnet, meer dan een dag nadat de meesten finishten. Dat is een kwartier te laat, want ze mochten tot zes uur binnenkomen. Het is maar zeer de vraag of hij zondag weer mag starten. Dan moet de organisatie wel met de hand over het hart strijken.

Ik vind ’t nog altijd leuk om hier mee te doen, ondanks dat ik door die tijdstraf weet dat er niet meer inzet dan een derde plaats. Dat is gewoon de werkelijkheid, die derde plaats, en het heeft geen zin om daarover te gaan mokken. Ik moet m’n kop erbij houden. Er zijn nog zeven etappes te gaan en ik mag hopen dat er verder met mij geen gekke dingen gebeuren. Dat kan zomaar. Zondag is het bijvoorbeeld een jaar geleden dat ik door de dokter uit de rally werd gehaald na een val met een traumahernia, gebroken ribben en een gescheurde kuitspier. Nee, daar ben ik verder niet mee bezig. Het is belangrijker je op de wedstrijd te richten.’



Met een grote glimlach over de finish
dinsdag 11 januari 2011 | 15:06

Tijdens de Dakar Rally 2011 verzorgt Mirjam Pol uit Borne, de winnares van 2009, een dagboek vanuit Zuid-Amerika. Hieronder aflevering 8.

'Ik kwam maandag met een grote glimlach over de finish in Capiopá. Ik denk dat ik een van de weinigen ben geweest, want heel veel Dakar-deelnemers hebben een ontzettende hekel aan zand. Ik niet, zand is echt mijn ding. Toen iemand me in het bivak vroeg waarom ik met zo'n enorme smile rondliep, zei ik: 'Omdat we eindelijk zand hebben gehad...'. Het gezicht van die man sprak voor zich. Die snapte niks van mijn gedrag.




Tja, ik ben gisteren compleet vergeten te bellen. Je hebt hier ook zoveel te doen. Het was zondag van Arica naar Antofagasta een gigantisch technische etappe. Dat ligt me, zoals bekend, niet zo. Dus ik was enigszins verbaasd dat ik 't uiteindelijk zonder al te veel probleem heb gehaald. Dit was echt endurotijgerwerk.
Onze route liep zondag gelukkig apart van de auto's en de vrachtwagens, want anders was 't helemaal niet te overzien geweest. Zo verschrikkelijk technisch, vooral als je een lange klim moest maken. Het is een kunst hoe je dan komt aanrijden. Als dat misgaat, moet je terug en weer helemaal opnieuw beginnen. Ik zag bijvoorbeeld onderaan een berg meteen al dat 't er moeilijk zou worden. Dus ging ik maar naar de zijkant. Daar stonden twee mannen en ik vroeg ze of 't ging. Ze knikten allebei bevestigend. Maar 't lukte voor geen meter. Toen heb ik de volgende optie uitgeprobeerd. Je moet wat. In de greppels kwam ik echter vast te zitten. Dan kun je wel bezig blijven, maar dat kost je zeeën aan tijd. Je moet niet te ver afdwalen van de oorspronkelijke route.|
Bovenop de berg aangekomen bleek dat ik nog maar eenderde gedeelte van deze bergkam had afgelegd. Het slingerde over een plateau verder. De afdalingen waren ontzettend lang, ik ging heel goed en snel naar beneden. Daar was ik hartstikke blij mee. En ook dat ik als tweede finishte, achter Laia Sanz maar voor Annie Seel. Seel had 't al moeilijk voor de duinen, de koppeling van haar motor werkte niet goed. Is ze haar eerste plaats in het klassement kwijtgeraakt? Nee, dat ik wist nog niet. Je krijgt hier in Chili niet alles mee.
Maandag was 't serieus een lange dag op de motor, van Antofagasta naar Copiapó. Ik ben iets meer dan negen uur onderweg geweest en kwam tegen half zeven 's avonds binnen. De eerste 375 kilometer voerden hoofdzakelijk door lege rivierbeddingen met stenen. Van dat gehobbel krijg ik wat. De daaropvolgende 135 kilometer ging 't over zand en duinen. Echt mijn ding.Het liep lekker, ik ben de dag goed doorgekomen.
Maar ik zag wel dat 't met veel andere deelnemers niet goed ging. Die zaten vast of hadden motorpech. Dan moet je uitkijken, want als 't donker is kom je de woestijn moeilijk door en kun je er soms maar beter overnachten. Je mag immers nog tot een uur voor de start van de volgende etappe finishen. Maar dan ben je wel gebroken wanneer je weinig of geen nachtrust hebt gehad. Het duurde maandag ook even voor een ploeggenoot van me, Vadim Pritulyak, binnenkwam. We begonnen al 't ergste te vrezen, maar toen dook hij alsnog op in het bivak.
Ik ben tevreden hoe 't momenteel gaat in de rally, schuif nog elke dag op in het klassement voor alle motorrijders. Een gestage vooruitgang. Of 't de zwaarste Dakar tot nu toe is? Dat is heel moeilijk te zeggen. Ik merk wel dat 't in de tweede week hier in Chili beter gaat. De verschillende edities van Dakar zijn moeilijk met elkaar te vergelijken. Stel, je neemt twee motorrijders die zo'n beetje even goed zijn. Toch zullen ze niet eenvoudig kunnen bepalen of 't hun makkelijkste of moeilijkste Dakar is. Want er spelen zoveel omstandigheden een rol: de motor, of je voor of achterin het deelnemersveld mag vertrekken, of de route al kapot is gereden, of het parcours je ligt, en ga zo maar door.

De derde plaats blijft de werkelijkheid
maandag 10 januari 2011 | 23:30 | Laatst bijgewerkt op: dinsdag 11 januari 2011 | 15:11


COPIAPÓ - De derde plaats blijft de werkelijkheid voor Mirjam Pol in de Dakar Rally van dit jaar, zoals ze zelf afgelopen week al aangaf. het bleek maandag ook weer toen ze in de etappe van Antofagasta naar Copiapó in Chili bij de motorvrouwen opnieuw als derde eindigde achter de Spaanse klassementsleidster Laia Sanz en de Zweedse Annie Seel.


Sanz had bijna anderhalf uur voorsprong op de 27-jarige Bornse en lag een klein uur voor Seel, die begin 2010 nog de snelste motorvrouw was in de Dakar Rally. Op de ranglijst heeft Pol nu, op een kwartier na, zo'n acht uur achterstand op de Spaanse.
Seel moet inmiddels ook ruimschoots een uur goedmaken op de nummer één in Le Dakar. De slechte prestatie van de Zweedse Seel was zondag niet alleen te wijten aan het verwisselen van het motorblok op haar tweewieler. Daarnaast liep ze hoge koorts op door vermoedelijk voedselvergiftiging in het rallybivak en verder werkte de koppeling van haar motor al snel na de start van de zondagetappe niet meer.

http://www.tctubantia.nl/sport/dakar2011/

Gebruikelijke tafereel bij motorvrouwen
dinsdag 11 januari 2011 | 20:48

COPIAPÓ - Bij de motorvrouwen speelde zich dinsdag in de duinen rond het Chileense Copiapó het inmiddels gebruikelijke tafereel af: Mirjam Pol uit Borne werd in de negende etappe derde op 33 minuten en 31 seconden achter de Zweedse winnares van de vorige editie, Annie Seel, die na een slechte dag weer zegevierde.

De Spaanse Laia Sanz, die zich tussen Seel en Pol op de tweede plaats nestelde in Copiapó, leverde 1,35 minuten in bij Seel. Sanz blijft wel het klassement aanvoeren met een flinke voorsprong van ruimschoots een uur op Seel. Pol heeft een achterstand van ruim zeven uur Sanz.

http://www.tctubantia.nl/sport/dakar2011/

woensdag 12 januari 2011 | 08:36
‘Het was dinsdag in de duinen en over het kamelengras rond het Chileense Copiapó een heel mooie dag. Voor mij de mooiste etappe tot nu toe, echt datgene waarvan ik ’t moet hebben in Dakar. Ik vind ’t nu eenmaal schitterend door de duinen te crossen.



Tijdens de Dakar Rally 2011 verzorgt Mirjam Pol uit Borne, de winnares van 2009, een dagboek vanuit Zuid-Amerika. Hieronder aflevering 9.

Er zijn heel veel andere deelnemers aan Le Dakar die dat maar niks vinden, maar daar ben ik er niet een van. Het ging eigenlijk perfect. Ik vond ’t als zandhaas jammer dat ’t niet langer duurde. Het was echt absoluut fantastisch. We krijgen woensdag nog wel wat duinpassages, maar die zijn niet meer zo indrukwekkend. Man, die hoogteverschillen woensdag, daarvoor alleen kom ik naar de Dakar Rally. Dat is beslist mijn ding.

We hadden dinsdag bij Copiapó een massastart waarin we in drie groepen met telkens twintig motoren vertrokken. Dat vond ik maar niks. De aan ons voorafgaande groep zorgde voor zo’n gigantische stofwolk dat het daglicht weer een minuut helemaal verdween. Ik besloot om bij m’n start om maar even een klein minuutje stil te blijven staan. Nee, ik heb toen niet even gemediteerd of gebeden, daar ben ik een veel te nuchter type voor. Ik heb gewoon een gezond verstand. Als ik wel meteen was weggegaan, had ik de kans gehad om op een andere motor te botsen of van m’n eigen motor af te vallen. En dat wilde ik beslist niet.

Het was een goede beslissing om niet ogenblikkelijk te starten. Want de eerste 25 kilometer voerden ons door zand en duinen. Ik heb bijna iedereen van m’n startgroep een voor een teruggepakt en lag uiteindelijk derde in de groep. Zag me heen wel allerlei andere rijders van hun motor afstuiteren. Dat bleef mij gelukkig bespaard. Vervolgens ging het verder door rivierbeddingen en kwamen we ook nog enkele quads tegen. Maar ik wist redelijk op positie te blijven.

Wat wel vervelend bleek was dat we dinsdag in een dikke mist aan de etappe begonnen. En er was een piloot in een rode helikopter die ’t leuk vond om op een paar meter hoogte met ons mee te vliegen. Die heb ik zo ongeveer ’t slechtste toegewenst wat je een mens maar kunt toewensen, en ik was niet de enige in het deelnemersveld. Want ik hoorde bij de tankstop en na de finish in het bivak iedereen klagen over die helikopter.

Het was ook volstrekt onverantwoord. Het zand stoof enorm op en je moest echt uitkijken om geen fouten te maken. Die piloot nam een enorm risico.

Die helikopter - wellicht met een camera van een televisiestation - mocht vast van de Dakar-organisatie met ons meevliegen. Maar ik weet zeker dat als zij ’t gezien hebben dat die piloot nooit meer de lucht mag bij deze rally. Hij had toch ook op minstens vijf meter hoogte boven ons kunnen meevliegen en zo z’n camerashots kunnen maken. Ik heb nog wel een gebaar gemaakt dat-ie aan de kant moest gaan. Heel netjes hoor, geen middelvinger. Maar ik heb andere deelnemers gezien die dat wel deden. Gelukkig verdween die helikopter weer op een gegeven moment.

Nee, m’n motor wordt niet special geprepareerd voor deze rit door de duinen. Die wordt gewoon klaargemaakt om de etappe hoe dan ook fatsoenlijk te kunnen uitrijden. Alleen dinsdag was er een special van 235 kilometer. Normaal kun je met een volle tank 250 kilometer afleggen. Dus ’t was wel even erg spannend of je in de special, wanneer je op tijd en dus sneller rijdt, met de brandstof zou uitkomen. De rijders die voorop rijden hebben daar de meeste moeite mee, want die maken flink veel vaart en dan is de tank natuurlijk eerder leeg. Ik heb er geen problemen meegehad omdat ik in m’n eigen tempo rijd. Maar bij een teamgenoot spande ’t er nog wel om. Die heeft de tankschakelaar de laatste 20 kilometer wel op reserve moeten zetten om ’t te halen.

Er waren dinsdag opvallend Nederlandse fotografen aanwezig. En zij constateerden dat nogal wat deelnemers - waarschijnlijk vooral de minder geroutineerde - al moeite hadden om de eerste duin van deze etappe over te komen. Dat is een veelgemaakte fout, die gaan in een te lage versnelling naar boven, dan kom je nooit door het zand en moet je weer terug. Je kunt veel in een wat hogere versnelling op een wat rustiger manier zo’n zandheuvel nemen. Dat deed ik dan ook, en ’t lukte me gewoon. De afdalingen waren ook verschrikkelijk lang dinsdag en daardoor gevaarlijk. Sommigen reden met een enorme vaart naar beneden en gingen vanzelfsprekend onderuit. Dat is mij bespaard gebleven.

Woensdag komen richting het Argentijnse Chilecito de droge rivierbeddingen en de stenen weer aan bod. Daar ben ik nu eenmaal minder happig op. Met een verbindingsroute van 503 kilometer en een special van 173 kilometer. Dus dan mag je wel spreken van een echt serieuze etappe. Die ken ik ook al uit 2009 en 2010, toen de rit respectievelijk op terug- en heenweg verreden moest worden. Het is een monsteretappe waar je makkelijk kunt verdwalen of een berg niet overkomt


http://www.tctubantia.nl/sport/dakar2011/

Mirjam Pol haalt zelfs al de Opzij
donderdag 13 januari 2011 | 21:54 | Laatst bijgewerkt op: donderdag 13 januari 2011 | 21:59

Tekstgrootte

Foto: Eigen foto


SAN MIGUEL - Mirjam Pol haalt met haar vijfde deelname aan de Dakar Rally zelfs al de website van het opinieblad Opzij voor vrouwen. Daar wordt lustig geciteerd uit dit dagboek, zonder overigens deze website als bron te vermelden.


De Zweedse Annie Seel moest donderdag in de elfde etappe van de overlevingstocht door Zuid-Amerika ook opzij voor de Bornse motorrijdster. Pol eindigde in de rit van Chilecito naar San Miguel opnieuw als tweede met een achterstand van bijna 39 minuten op de ongenaakbare Spaanse Laia Sanz, die bij haar debuut in Le Dakar zo goed als zeker de eindzege gaat opeisen. Seel kreeg donderdag bij waypoint 6 te maken met mechanische problemen, haar motor wilde niet verder. Het vergde ongeveer drie uur om de tweewieler weer aan de praat te krijgen en de etappe te vervolgen. Daarna stokte de motor van Seel opnieuw, net voor ze aan het tweede deel van de rit wilde beginnen. Mocht de Zweedse winnares van 2010 uitvallen, dan klimt Pol naar de tweede plaats in het klassement.

http://www.tctubantia.nl/sport/dakar2011/

Iedereen zat er volledig doorheen’
vrijdag 14 januari 2011 | 08:21 | Laatst bijgewerkt op: vrijdag 14 januari 2011 | 08:22

Tijdens de Dakar Rally 2011 verzorgt Mirjam Pol uit Borne, de winnares van 2009, een dagboek vanuit Zuid-Amerika. Hieronder aflevering 10.

‘Het was woensdag echt moeilijk, tussen en Copiapó en Chilecito over de grens van Chili naar Argentinië. We noemen dat onder elkaar altijd een echte Fiambala-dag, hoewel we die plaats ditmaal niet aandeden. Maar we gingen wel weer door hetzelfde gebied als de twee voorgaande jaren. In 2010 had ik er geen geluk en ook nu liep alles voor mijn gevoel mis.

Ik arriveerde ten eerste woensdag een half uur te laat bij de start. Het is dit keer gewoon onmogelijk om daar op tijd te komen met de schema’s die de organisatie hanteert. In voorgaande jaren was ik er meestal al een halfuurtje van tevoren. Dan heb je nog rustig de tijd om nog wat laatste dingen te doen. Je brilglas poetsen of je behoefte te doen achter een heuveltje. Maar nu lukt dat echt niet. Je bent er en je moet meteen alweer vertrokken.

Het was ook ontzettend koud aan het begin van die etappe. Het water in m’n camelia was zelfs bevroren. Iedereen had zich gigantisch ingepakt: een fleecetrui, regenkleding en dikke truien aan. Dat is overigens elk jaar wel zo in dit gebied waar de uitlopers van het Andesgebergte liggen.

Het ging donderdag de eerste 87 kilometer nog goed.. Maar ik kwam vast te zitten in het zand toen ik de verkeerde kant van een berg koos. Belandde in een droge rivierbedding waarvan de rand zo steil was dat ik er niet tegenop kwam.

Gelukkig kreeg ik na 100 kilometer twee flessen ijskoud water van bewoners uit het gebied. Nou ik kan je vertellen dat een mens dat goed doet. Eén fles ging over m’n hoofd en die heb ik helemaal tot op de laatste druppel leeg gedornken, de andere stopte ik in m’n camelbag

En tot overmaat van ramp hield de motor hield er daarna mee op. Er zat geen brandstof meer in de voorste tank. Er was nog een lange weg te gaan, de achterste tank was gelukkig voor driekwart gevuld. Maar ik hoefde er niet lang over na te denken toen ik brandstof kreeg aangeboden van een stel bewoners. Daar heb ik de tank natuurlijk meegevuld. Ik ben daarna in het ontzettend zachte zand omhoog gereden richting twee andere Nederlandse rijders, Hans-Jos Liefhebber en Onno Seelens. Besloot bij hen aan te haken. Hans-Jos ging voorop. Ik kon niks anders meer dan Onno en hem de laatste 40 kilometers volgen.

Ik dacht dat ik ’t volledig had verprutst. Maar toen ik hoorde dat ik als 68e overall en als tweede vrouw de proef had afgelegd, viel ’t me eigenlijk mee. En ik had onderweg gezien dat ik Annie Seel passeerde. Dat vormde bij elkaar beslist een oppepper om weer verder te gaan.

Van iedereen - Frans Verhoeven en Henk Knuiman onder meer - hoorde ik op die stop dat ’t eigenlijk onmogelijk was om te doen. Dus ik bleek niet de enige die er ’t zo moeilijk meehad. Iedereen zat er volledig doorheen. Over 173 kilometer deed ik we zo’n vijfenhalf uur. Dat zegt genoeg.

Tien kilometer verderop kwamen we bij een tankstop. Daar zijn we met tien deelnemers maar even gestopt en hebben we de hele tent leeggekocht. IJs, cola, pizza’s, noem maar op. Daar waren we echt aantoe, aan dat verzetje. Want we moesten hierna ook nog eens zo’n 600 kilometer verbindingsroute afleggen.

Donderdag ging weer beter. Ik heb Annie Seel dit keer stil zien staan toen ik haar inhaalde. Geen idee wat ze had. O, problemen met de motor dus. Nee, dat wist ik niet.

En is ze nu nog niet binnen (rond middernacht donderdag, red.). Ja, dat hoor ik hier niet.

Daar heb je gewoon geen tijd voor om de uitslagen van de etappes en het klassement nog te volgen. Het is al bijna twee weken niks anders dan de wedstrijd rijden, eten, douchen, het roadbook van de volgende etappe doornemen en even slapen. Dan moet je wel prioriteiten stellen. En ik heb ervoor gekozen om me maar niet meer bezig te houden met de uitslagen en de ranglijst. Ja, ik besef nu wel dat er nog een tweede plaats inzit als Annie Seel deze donderdag niet meer de finish in San Juan haalt. Maar ik hou me meer bezig met het uitrijden van deze Dakar.

Er stonden twee specials op het programma donderdag in de etappe van Chilecito naar San Juan. De tweede heeft de organisatie met 90 kilometer ingekort. Als reden werd opgegeven dat de route te slecht was om te rijden. Maar daar geloof ik niets van. Eerlijk gezegd denk ik dat ze dat gedaan hebben om te voorkomen dat er veel uitvallers zouden zijn. Ze waren bang dat er slachtoffers zouden vallen.

Want het was hier donderdag ruim 40 graden. De laatste 130 kilometer was alleen ontzettend zwaar door die enorme hitte. Je merkt gewoon dat iedereen denkt: we zijn er bijna, dat moet te doen zijn. Maar we krijgen nog twee zware etappes. Dus er is nog van alles mogelijk. Tot het laatst moet je scherp blijven.

Vrijdag wacht er een special van liefst 555 kilometer. Dus ik denk dat ik straks maar vroeg naar bed ga, want ’t wordt ongetwijfeld weer een lange dag.’


In het midden van de nacht van donderdag op vrijdag, toen dit dagboek werd geschreven, gaf het officiële klassement van de Dakar Rally aan dat Annie Seel, tot dan de nummer op de ranglijst bij de motorvrouwen, nog steeds niet gearriveerd was in San Juan. Ze stond echter ook nog niet op de lijst met uitvallers.

http://www.tctubantia.nl/sport/dakar2011/