Goed dan. Hier een thriller met happy end:
Zoals jullie weten heeft mijn Huskie me vorige maand in Frankrijk in de steek gelaten (kleppen). Ik heb toen nog 3 dagen op een Yamaha WR 250 rondgereden en dat beviel me zodanig dat ik er eentje besteld had. Hij ging vorige week binnenkomen, en deed dat inderdaad, VRIJDAGochtend. De hele vrijdag heb ik nog gestresst om mijn verzekering in orde te krijgen, en vooral de inschrijving dan. (Heb drie uur in hartje Brussel gezeten bij de DIV!) Uiteindelijk kon ik tegen 19u mijn nieuwe Yam gaan afhalen.
Wow! Mooie pinkers!
Ik had dus moeten zeggen tegen mijn dealer dat die eraf mochten. Tja, geen tijd meer. Op naar Charleville.
Daar aangekomen is het 22u, en dus ook wat laat om nog te gaan inrijden. Slaapjes doen, en de volgende dag naar de bakker rijden, bij wijze van rodage.
Dan de rit! Het begint goed (ondanks dat mijn Yam wat tegenpruttelt om te starten). Maar na 20 km begint het.
De WR begint wat te bokken, en wil niet meer in toeren geraken. Het wordt hoe langer hoe erger. Een marchal zegt dat er vlakbij het Parc d'exposition een Yamaha dealer is. Ik besluit over de weg die 10 km terug te rijden naar Charleville. Ik probeer vooruit te komen, maar aan 2 of 3000 toeren schiet het niet op. In zo hoog mogelijke versnelling, bweebweebwee. Nog even wat gestotter, STOP.
Halverwege, op 5 km van Charleville, niet op de route. Ik vloek. Ik heb geen telefoonnummer van de organisatie. Ik overweeg even om die 5 km de motor dan maar te duwen.
En dan opeens, 4 marchals! Ik blijk héél toevallig verderop op de route te zitten. Ze bellen naar een bevriende garagiste (en voormalig endurokampioene) Valerie, die 500 m verder woont. Ze komt me stante pede opladen, en neemt de motor onder handen. Uiteindelijk blijkt dat, bij het plaatsen van de radiatorbeschermers, een draad is onderbroken, waardoor de batterij niet meer wordt opgeladen. Bovendien trekt de koplamp zoveel stroom dat de motor het zonder batterij gewoon niet redt (vandaar het niet meer in toeren geraken). Bon, ze repareert het en brengt me zelfs naar CP2, vanwaar ik nog 80 km kan rijden.
De motor wordt uitgeladen aan CP2, ik stap erop, en het gaat goed! Ik krijg er weer plezier in.
Tot twee km verder, blub blub, sputter, niks meer. Niet met de starter, niet met de kick. Dedju! Ik sta midden in het bos. Een marchal is bij me, en roept de jeep op om de motor met de remorque te komen halen. Vandaar weer naar Valerie. En dan zegt die doodleuk: "je moet wel de benzinekraan openzetten".
Stilte. WAAROM BEN IK ZO STOM????
Ondertussen is het te laat om nog iets van de toer te rijden. Enkele marchals komen binnen bij Valerie, en er worden een paar flessen plaatselijk bier opengetrokken.
Eigenlijk wordt het nog best gezellig. Vooral omdat ik me niet realiseerde dat het geen gewone pils was, maar een sterker biertje. Hips!
's Avonds drink ik met mate(n) en kruip voor middernacht in bed. Morgen wil ik RIJDEN!!!
Zondagochtend stap ik vol goeie moed op mijn brommer. En merk tot mijn ontzetting dat ik 's avonds het contact was vergeten afzetten, en dat het lichtje en de display de hele nacht hebben aangestaan. Batterij weer plat
.
Gelukkig start de motor met de kick nog wel, en kan ik vertrekken.
De eerste uren is mijn vertrouwen in de WR en in mezelf nog wat labiel, maar dan begin ik er lol in te krijgen. Om mijn motor in rodage nog wat te sparen, laat ik de blauwe stukken deze keer links liggen. Bovendien liggen die er met de regen van gisteren soms behoorlijk moeilijk bij (volgens de marchals waar ik gisteren mee verbroederde), en ik wil graag met mijn vier pinkers heel thuiskomen!
Verder waren er nog plassen, diepe plassen, grote plassen en lange plassen. En plassen buiten categorie. In een van de eerste ben ik languit met de motor ingevallen. Links, dus de kant van de luchtfilter.
Even gecheckt, en oef, die was nog mooi droog.
Verderop, een Grote plas. We blijven er een tijdje staan (ook al omdat iemand van ons in de vorige plas water heeft binnengehad, en er wat werk aan de motor is), en zien 30, 40 motoren erdoor rijden. Het midden van de weg was redelijk ondiep, maar behoorlijk hobbelig tegen het einde. De aankomende motoren vragen ons "Gauche, droite?". Ik onderdruk de verleiding om tegen de ene "gauche" te zeggen en de andere "droite" en zeg braafjes dat het in het midden het beste is.
Degenen die niets vroegen, laten zien dat het in de zijsporen soms ruim een wiel diep kon worden. Sommigen stuiterden alle kanten op, maar hadden duidelijk lange benen en een goeie bewaarengel.
Ik besluit dat mijn motootje al genoeg heeft meegemaakt in zijn korte leventje, en ga voor de natte voeten. Liever bange Jan dan dooie Jan, en ik duw mijn WR'tje erdoor, het water tot over mijn knieën. So be it.
Tja, 't was mijn 5e Transardennaise, en de eerste die ik niet helemaal heb uitgereden. 't Was wel niet mijn schuld (of toch niet helemaal
), maar 't blijft jammer. Och ja, ik was in goed gezelschap, heb mogen genieten van de geweldige ondersteuning van de organisatie. Héél lieve mensen allemaal.
't Had wel leuk geweest als die ene marchal had gevraagd: "Staat je benzinekraan wel open?" Maar die zal gedacht hebben: "Ze zal toch zó stom niet zijn?"
Allez, ik zie er dan toch slimmer uit dan ik ben
)
,een rivierken voor de moto te spoelen en heel veel slijk voor iedereen een mooi buin tintje te geven.Zaterdag vertrokken met yarkan,dennis en bruno ong in't midden van den hoop,één uur verloren aan die singletrack die uitgaf op ne klim,moesten allemaal rechts omkeer maken van ne marshal wegens blijkbaar onberijdbaar geworden.Om 19u30 alleen binnen gekomen nadat de yarkan zijn ketting het begeven had op 40km van het einde(met dank aan de 2 nederlanders om mij 
