Ik vond het een super evenement!
We zijn zaterdag aangereist met vijf man. Na een voorspoedige rit met twee Mercedes-busjes hebben we effe de plaats des onheils bekeken en zijn toen voor wat vleeselijke lusten het stadje ingetrokken. Lekkere pizza gegeten en er wat bij gedronken, natuurlijk...Was wel geen kermis maar toch hebben we ons goed vermaakt. 't Was al na elven toen we weer terug kwamen bij het sportpalijs van Dour maar aldaar bleek de organiserende club nog bezig met de laatste voorberijdingen en niet afgenegen met ons nog een pintje te nuttigen. Leuke avond. Als kleine oprisping mag worden beschout dat ik, vermoedelijk vanwege elkaar bekrijgende bier/wijnsoorten, mijn darmen op een nogal explosieve manier heb moeten ledigen op een onverlicht damestoilet... Mocht er iemand onaangenaam door geraakt zijn: excuseer!
Voor de volgende ochtend hadden we met Adje en zijn twee maten afgesproken en wonderwel lagen we allen redelijk op tijd in de bus te snurken, behalve Mich, die snurkt zo hard dat we hem moesten verbannen naar een tentje in het gras.
In de nacht kletterde het gezellig op het busjesdak maar toen we opstonden was het droog. Na de inschrijving nog effe het standaard-ontbijt: kopje koffie en croissant, en toen aan het hek staan trappelen tot we de wijde wallonische wereld inmochten. Adje hadden we aangewezen als kopman en hij zette er zoals gewoonlijk een vroolijke stap in! Bij de eerste echte hindernis hield ik, reed op dat moment tweede, de boel op omdat ik bij de eerste poging een stel autobanden op mijn pad vond en bij de tweede niet voldoende aanloop had genomen.
Daarna ging het eigelijk heel leuk, natuurlijk moet je bij een groep van acht wel eens wachten maar dat is niet erg. Ad en mijn maat Spoens voerden het tempo soms behoordlijk op zodat ik flink moest aanpoten om erbij te blijven
Twee gladde boomstammen temperden de heethoofden maar tijdelijk, ook al hield Spoens er een op drie plaatsen gebroke subframe aan over plus een gekneusde rib, haha. Even later was het mijn beurt om een stapel brandhout nog brandhouteriger te maken
maar ook dat liep goed af; alleen die woedende karateslag op dat onschuldige stukje hout had ik me kunnen besparen! Kan immers geen karate...De gecronometreerde proef vond ik persoonlijk heel leuk om te doen maar verwacht niet te veel van me want het ging niet alleen rechtdoor
Daarna nog wat glibberen en glijden en al met al vond ik die ronde toch erg vermakelijk. Tot we, bijna aan het eind, aan die zwarte kolenberg kwamen! De route ging eigelijk rechtsaf, Ad pakte die ook, maar recht voor ons lag wel zo'n verlijdelijke helling, daar kon je als rechtschapen enduromaf echt niet aan voorbijrijden! Matje, Spoens en ik keken elkaar aan, er werd geen woord gesproken maar een camera uitgepakt. Spoens reed in een keer naar boven. Dat zegt nix, want als ik morgen een motor boven op m'n verdomde schoorsteen wil hebben bel ik hem gewoon! Daarna was ik. De eerste keer dacht ik slim te zijn en de betonnen balk als aanloop te gebruiken die naast de greppel lag. Slecht plan want daardoor moest ik onder aan de heuvel een te scherpe bocht maken. Tweede poging. Derde poging. Matje raakte verveelt en reed in tweede aanloop naar boven. Vierde poging. Mijn motor draaide de helling af als een varken aan 't spit. Voordat ik kon aanzetten voor nr. 5 moest ik voor een tegenligger afbuigen naar rechts, de eigenlijke route op. Hier lagen diverse hellingen waarvan enkele redelijk interressant en bijna was ik die kuthelling vergeten ware het niet dat mijn tank leegraakte en ik me geen andere raad wist dan terug te duwen naar dat punt bij de weg. Hier maakte ik kennis met Henk V en die herinnerde me met zijn berehanddruk eraan dat ik van karate ook nix kan...Hij bood aan om benzine voor me te halen; waarvoor nogmaals dank! Maar het bleek niet nodig want wonderwel verschenen net in de hoogste nood allevier mijn vriendjes en na enige dreigementen heb ik toen een slok benzine gekregen(bedank mich) waarmee ik dan toch eindelijk die kuthelling boven ben gekomen. Boven stond een oudere man die me weer omlaag probeerde te duwen aan m'n voorwiel maar alleen was ik er echt ook wel geraakt!
Terug bij de sporthal even duchtig gesleutelt; dan naar het eten, repos genoemd. Hier is de plaats om de organisatie uitbundig te bedanken voor hun prestatie! Respekt. Het eten was super en werd met een glimlach aangeboden. Om zon driehonderd hongerige motorrijders wat te bikken te geven binnen een uurtje; ik geef het je te doen.
Gelijk na de pauze weer een highlight. De tweede tijdproef. Langer en vloeiender dan de eerste maar helaas hat mijn motor last van de pauze of zo want hij sloeg me twee keer af. Toch nog mijn voorganger ingehaalt en de tweede bijna. Toen we klaar waren met de proef bleken we nog maar met z'n vieren. Ad en zijn vrienden waren al voor ons vertrokken maar Spoens, in het gemeentehuis ingeschreven als Rogier, was als snelste van ons ook als eerste vertrokken maar bleek in geen velden of wegen te bekennen. We zijn nog een stukje doorgereden, maar toen werd Matje onzeker en wilde terug naar de sporthal om te kijken of íe misschien door materiaalpech terug naar de bus was gegaan. Negatief. Dus weer het parcours op waarbij het nog enige moeite kostte om ons in mijn armeluisfrans langs de marshals te lullen zonder de proef opnieuw te rijden( wat stom van mij! ). Na enkele vrij onspektakulere kilometers hadden we onze Spoens terug; hij stond bij een windmolen op ons te wachten en het scheelde niet veel of hij was ermee gaan vechten...want hij verveelde zich stierlijk. Om de zaak wat op te vrolijken draaide Matje voor ons een fraaie pirouette met zijn CR 500. Toen hij na 1,5 seconden nog niet op z'n benen stond was het voor iedereen duidelijk: rider down.
Hij zag een beetje bleek en hij bewoog z'n linkerarm nog maar weinig...
De anderen zijn toen maar doorgereden terwijl ik de bus ging halen. Toen ik Matje en zijn lijk had opgepikt zijn we nog even terug gegaan naar de sporthal en daar kwamen we een fysiotherapeut tegen (sorry dat ik de naam vergeten ben) die meteen een diagnose kon stellen wat hout sneed en een verband van ducktape aanlegdde waardoor ik de onfortuinlijke Matje pijnvrij naar huis kon vervoeren. Alhoewel, naar huis wilde hij niet; moest naar een fuif. Met crosskleren, ducktapemitella en al. Hoezo, gekke limbos?