De Romaniacs staat bekend als de zwaarste Hard Enduro wedstrijd ter wereld en dat is niet gelogen, dat hebben wij, Olivier Bertels , Pascal Berlingieri en Jean Paul Vaele ondertussen gekend als “the belgian bulls” aan de lijve ondervonden. Het feest begint met een proloog op de eerste van de 5 dagen tellende “raid through hell”. Boomstammen van het serieuze dikke type, roosters die vertikaal, horizontaal, schuin en in alle mogelijke verkeerde hoeken liggen, autobanden, vrachtwagenbanden, rotspartijen, opliggers en auto’s vormen het speelterrein.
Er wordt gestart met 8 en de snelste 4 gaan door naar de volgende ronde, Olivier komt niet in de finale door een administratieve fout maar Pascal en ikzelf wel. Pascal wint de finale en the belgian bulls are the talk of the town!! Groot feest met champagne en ons avontuur begint met een primeur!
De volgende dag begint om 4 uur s’ ochtends met ontbijt en om 6.00u!! zitten we al op de motor voor de eerste 150 km door de Roemeense hel. Het terrein is abnormaal zwaar, na 5 minuten krijgen we een klim voorgeschoteld waar geen eind aan komt. De bedoeling om met zijn drieën te blijven valt in het water doordat ik met motorproblemen halfweg de klim blijf steken, een uur hebben de boys op mij gewacht en daarna hun race zonder mij verder gezet. Je moet even de allersteilste klimmen en afdalingen die je ooit gezien heb in je gedachten ophalen, dan doe je daar nog een graadje of 10 bij en dat krijg je op je bord daar in Roemenie. Het terrein is gewoon killing en dan ondervinden we alle drie. Olivier valt ergens op een rotspartij en plet zijn duim met als gevolg dat zijn spier af is. Hij rijdt de race die dag nog uit maar moet opgeven, zijn Romaniacs zijn over. Ikzelf moet halfweg die dag de race staken door de motor die echt niet wil meewerken en trek mijn joker voor die dag en Pascal komt uitgeput als snelste van ons drie aan! Hoedje af want dit is er echt volledig over!!
Dag 2 gaat over het meest ruwe terrein met een totaal van 270 km! Je moet je voorstellen dat je over bergen van 2200 meter hoog rijd, je vertrekt onderaan, rijd helemaal naar boven over padjes, boomwortels, stenen, rivierbeddingen waar geen eind aan komt en grasvelden, daar aangekomen rij je weer helemaal naar beneden naar de voet van de volgende berg waar het scenario zich herhaald. De finish was in Petrosani, een oude mijnstad waar de tijd al 30 jaar stilstaat! Niet normaal in welke omstandigheden de plaatselijke bevolking daar leeft! Deze rit was voor mij de allermooiste enduro van mijn leven.
De 7 maanden lange training voor deze race werpt zijn vruchten af. Pascal legt de rit op een gigantische snelheid af en klimt van plaats 20 naar plaats 11! Hij is ontketend en de pro’s vragen zich af wie deze “kleine” belg eigenlijk is, ik weet het hij is een Enduro beest waar we het beste nog niet van gezien hebben.
Op dag 3 wordt mij verteld dat ik gisteren een checkpoint heb gemist en daardoor voor de officiële ranking ben gediskwalificeerd! Voor mij geen verschil want ik kom hier op de race uit te rijden en niet om een podiumplaats te veroveren! De rit loopt over onherbergzaam terrein terug naar Sibiu. 270 km “pur sang” enduro terrein brengen ons terug naar de beschaving! We starten in de mist en koude maar na een klim van een km of 10 komen we boven de wolken uit en schijnt de zon volop! Whauwww wat een zicht! Voor mij is het nu puur genieten want haast heb ik niet meer. Pascal daarentegen draait de kraan weer wat verder open en komt als 5de die dag aan en schuift op naar plaats 10. Zo makkelijk gaat het allemaal niet, Pascal maakt een schuiver en heeft een lek in de motor! Even vloeibaar metaal erop toveren, wat sleutelen en hop daar gaan we weer! Ikzelf verlies de controle van mijn voorwiel op een boomwortel en duik een ravijn in! Fuck, hoe komen we hieruit? Er stoppen een paar Fransen achter ons, even touwtje eraan en trekken maar! Oef geen brokken dus we kunnen met knikkende knieën weer verder! Na de langste rivierbedding ooit is de uitputting nabij maar we halen bieden de finsih. Nog 1 dag en we grote finish is in zicht.
De laatste dag zal een mooie rit van 150 km worden volgens de organisators en als ze dat zeggen hou je hartje dan maar vast. Het gaat weer behoorlijk op en neer afgewisseld met hele snelle passages! Pascal zet alles op alles en haalt alles in zijn 300 tweetakt dat er in zit. Hij wil die top 10 plaats behouden en dat doet ie ook. Samen met Jurgen Vandegoorbergen, de uiteindelijk winnaar komen ze samen op het dak aan op een mooie 3de en 4 de plaats. De buit voor Pascal is binnen en samen met Jurgen trekken ze een burnout boven op het dak! Ikzelf kom ook heel vroeg binnen op het dak, whauww wat een gevoel! Voor de finish op het dak wachten er 5 etages betonnen trappen op je! Dat zijn 10 smalle en steile trappen maar die zijn na al die offroad ellende een zaligheid om te rijden. Fotografen, cameraploegen en honderden toeschouwers klappen in hun handen en roepen je toe, je wordt geëerd als een held!
1 ding is zeker volgend jaar staan de Belgiuan Bulls erweer! Beter getraind, met meer trial km’s in de benen en een geest als een echte Bull want die heb je daar nodig anders haal je de top van de eerst klim niet eens!
114 is Olivier Bertels, 120 is Jean-Paul Vaele: 118 is Pascal Berlingieri
Jean-Paul Vaele
